Hoog geëerd bezoek!

Half februari stonden ze aan de Oslo-poort te rammelen. Deze keer geen pumps, geen doldwaze ritjes met geïrriteerde taxi-chauffeurs, geen geplande outdoor-activiteiten of kingsen tot het ochtendgloren. Nee. Een grijs-grauw Oslo wachtte. Opoe-stijl 2.0 was het devies. Ondanks de van toepassing zijnde bijnaam 'burny' voor de helft van het duo, en de aflatende zonneschijn, werd het toch een doldwaas weekend. Met heuse sneeuw langs de 'holmenkollen-lijn' en een kleine tippel langs langlaufpaden op gypmies die niet wisten wat ze overkwam, een pittig potje pictionary, het doet-het-altijd-goed-vigeland-beeldenpark en een heus boottochtje over de fjord. Het verplichte thuis eten loog er niet om. Reuze gezellig van de rode wijn nippend en aan onze keuken-bar hangend, voorzagen beide meiden ons van zeer bruikbare tips & tricks in keuken-land, én een helpende hand. Het resultaat was overweldigend. Dit moesten we vaker doen! Dus de volgende avond aten we wederom in ons gezellig stulpje en werd het eten nog lekkerder. Smullen geblazen. En ondanks mijn hoge niveau van oplettendheid en mijn secure aantekeningen, smaakte precies dezelfde maaltijd een week later toch een stuk minder (maar dus nog steeds goed), hoe doen ze dat toch, die Jo & Joop.. Helaas was het al veel te snel weer zondag, en moesten de Van Ypers (ja, toch even opmerken dat dit officiële gezelschap al maarliefst 1 officiële 30-er telt, die helaas schitterde in afwezigheid. Weliswaar met een erg goede reden. Juul, we misten je. En zijn jaloers.) weer op huis aan. Geheel in (dezelfde) stijl zwaaiden we ze uit... Kort, maar krachtig. En wat mij betreft doen we dit snel weer over.

Vervolgens gingen Edwin en ik even 13 km door het bos sjouwen. Echt geen goed idee. Aangezien mijn enkel nog nauwelijks van de zwik-schrik was bekomen. Geduld is een schone zaak.

Minder dan 24 uur later stond het volgende bezoek op de stoep. Deze keer een goede vriendin van Edwin, bepakt en bezakt met outdoor spul en sneeuwschoenen, klaar om eens even flink door de Noorse bossen te struinen. Ik bleef braaf thuis. Studie-uurtjes maken (ja foei, ik hoor jullie denken "doet ze ook nog eens wat nuttigs"...). Het waren dezelfde dagen waarin een andere Nederlandse groep 'bergwandelaars' in Noorwegen het presteerde een heuse reddingsactie op touw te zetten terwijl ze zelf warm in een hutje zaten. Zillah en Edwin hadden hier geen boodschap aan. De enige "overlevings-uitdaging" voor hen was een ijsboor die zo'n fantastisch oergevoel opriep maar die vervolgens niet meer dan een lullig deukje draaide in het dikke ijs van het bevroren meer. Geen vers visje dus. Met frisse neuzen en een mooi Noors avontuur op zak kwamen ze drie dagen later weer heelhuids terug.

Nog weer een paar dagen later (inmiddels begin maart) landden pa & ma van Yperen op Oslo Centraal. Een volgend feest. De 'hoe-vermaak-je-je-bezoekers-skills' waren inmiddels een beetje opgepoetst, een paar Noorse zinnetjes om ze mee te imponeren uit het hoofd geleerd, en een leuk restaurantje voor de eerste avond uitgezocht: een geslaagde start! Ik mocht absoluut niet spijbelen van pa & ma, dus terwijl ik braaf naar de uni ging op donderdag en vrijdag, stortten zij zich in het onbekende. Als ware globetrotters reisden zij met tram, metro, bus én boot door Oslo en haar omstreken. We bezochten tezamen ook nog een concert in Oslo's concertzaal waar tot onze grote vreugde het tweede pianoconcert van Rachmaninov werd gespeeld! De Mahler symfonie namen we op de koop toe. Speciaal voor Kees ook nog een treinritje (enkel spoor!) buiten de stad uitgezocht. Door besneeuwde dalen en (evenzo) besneeuwde bomen slingerde het spoorlijntje zich langs bevroren meren, uiteraard weer goed gevuld met langlaufers (niet de meren, wel het treintje)! Die middag scoorden we ook nog een uitzichten over de fjord met wederom de 'holmenkollen-lijn' waar Kees een digitaal fotootje kon nemen op een plek waar hij 45 jaar gegleden ook had gestaan. Na nog wat vioolspelen met moeders (!), en een Noorse Italiaanse pizzeria, vertrokken ze alweer voor dag en dauw (Kees probeerde natuurlijk weer een vliegtuig eerder te halen;)) naar t vliegveld. Een zeer geslaagd en waardevolle logeer-vierdaagse volbracht!

Om jullie niet al te veel te vermoeien met alle geweldige-reis-mogelijkheden van t land, hier dan toch nog eentje:) met vier uur bus-zitten eindigden we in Rjukan, alwaar we ons 4,5 dag vermaakten met kleine wandelingetjes, skiën en house of cards kijken ('t is heus! En we zijn notabene al bij seizoen 2;)). De enkel hield zich goed! Het skigebied bestaat uit ca. 12 liften en een hoogste punt van ca. 1100 m én zicht op de 1883 m hoge Gaustatoppen. Ook kregen we hier duidelijk voorgeschoteld dat de "onesie" nu ook op de piste z'n intrede gemaakt heeft... De sneeuw was erg slecht, maar 't zonnetje compenseerde hier ruimschoots voor. Ons Noors werd op de proef gesteld. Edwin bestelde kaartjes voor t skigebied (in 't Noors!) en die bleken 2 afdalingen later niet geactiveerd te zijn.. Dezelfde dag nog liet ik aardbeien over de toonbank van de supermarkt rollen, de kassière bood nieuwe aan, en ik antwoord zeer gevat "geen probleem, ik wil jouw wassen"...

De normale dagen tussen al dit bezoekers- en reisgeweld vulden we onder andere in met een avondje vijfde rang zitten bij La Traviata ('t gezang klonk er niet minder hard om) en een dinertje voor ca. 10 man bij ons thuis de dag na de Rjukan-ski-trip. Kleine uitdaging met betrekking tot dit laatste was dat we last minute getipt werden dat de Noren alle supermarkten al dichtgooien vier dagen vóórdat 't paasfeest losbarst. Op dat moment stonden we min of meer op de piste, met maar 1 bus te gaan naar 't dal met supermarkt en minder dan een half uur speling tot we de bus terug naar Oslo moesten pakken. Een race tegen de klok in een onbekende supermarkt was 't gevolg:) (onbekende supermarkten zijn sowieso al niet m'n favoriet, laatstaan met tijdsdruk en ingrediënten voor een 10-persoons maaltijd te scoren. En ow ja, één van de gasten had allerlei voedsel-allergieën dus of we ook even op de achterkant van alle pakjes konden kijken...). Edwin stond ondertussen z'n beste Noorse zinnetjes voor te bereiden om de bus eventueel tegen te houden;). Alles kwam goed en de volgende dag konden we heel nonchalant een heerlijke maaltijd serveren aan onze nieuwe vrinden.

De sneeuw is in Oslo definitief gesmolten, in de bergen ligt er nog genoeg... Aanstaand weekend komen drie vrienden van Edwin langs, eind april nog een drietal van de Van Lieflandlaan (het vroegere studentenhuis) plus eenmaal aanhang. Gezellig! Ook moet ik de komende weken er nog even een werk-schepje bovenop doen omdat de verplichtingen die bij de Noorse cursus, het te volgen (geologische) vak(die van de Oman -reis) en de voorbereidingen voor 't veldwerk nu allen tezamen komen (om deze ijverigheid te illustreren ditmaal ook een aantal studiefoto's bijgevoegd). Om de enkel een beetje soepel te houden binnen z'n mogelijkheden lóóp ik vaak naar de uni op de ochtenden van de Noorse lessen (die om 08.15 al beginnen). Met een kleine omweg is dit leuk wandelen langs Oslo's stads-rivier.

Mochten er nog liefhebbers zijn voor een paar dagen Oslo met verblijf in ons zeer-centraal-gelegen appartement tegen een vriendenprijsje; tussen 9 mei en 25 juni zitten we zelf niet in' t appartement en zijn jullie allen welkom. Ca 80 m2, mooie keuken & badkamer, tweepersoonsbed en ook slaapbank. 5 min van Oslo Centraal. Afijn.

Vi snakkes!

Ski-vrij zonder mij

Ski-vrij zonder mij

Goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws: ik ben door m'n enkel gegaan. Het goede nieuws: dit gebeurde in Oman. Dit slechte nieuws mag dan wel een "ilandsproblem" zijn (vrij vertaald; luxe probleem. En ja, ben ein-de-lijk aan een cursus Noors begonnen. Maarliefst 3x in de week, niveau 2. Hatsaa, dat doe ik gewoon even! Of: eigen schuld dikke bult dat ik de helft niet begrijp;) en er heel veel tijd in moet stoppen...)), ik baal er niet minder van. Inmiddels is het wekelijkse kost om een uitnodiging te krijgen voor "een weekendje skiën vanuit de cabin van iemands ouders, slechts 1,5 uur skiën van de weg"... Zonder mij dus. Net nu ik heuse tourski's inclusief vellen (zodat je de berg op kunt lopen) te leen heb.. Ach, die staan nu te pronken in de berging..:) we begonnen ook net lekker 'in te blenden' in de friluftsliv op de 'langrennskis'; vlak voor Oman beleefden edwin en ik nog een klassiek avondje - ze hebben hier verlichte langlaufpaden - "overschat jezelf" of ook wel "hel(d) op de skies", toen we zonder flauw benul van hoe snel we eigenlijk langlaufen (en vooral hoe snel je daar moe van wordt!) van de ene metro- naar de andere metrohalte besloten te skiën. Bergopwaarts. De mogelijkheid tot verwijten naar de twee verschillende paren skies inclusief het waxen kwam hier heerlijk van pas;). Wat was het zwaar. Gelukkig we hebben nog meer winters in het vooruitzicht om aan deze skills te werken!:)

Maar, Oman dus. 10 dagen geologie als onderdeel van een vak dat ik volg aan de universiteit van Oslo. Het vak behelst vooral presenteren en een paper schrijven, dit alles gerelateerd aan de specifieke geologie in Oman, of geologische concepten die hier te bestuderen zijn. Ook wel "geo-porn" volgens vele mede-geologen in de groep. De groep bestond uit ca 8 phd's en nog 11 professoren. Elke PhD moest iets presenteren op één van de te bezoeken locaties; ik mocht wat leuks ophoesten over een lagune ten noorden van Dubai (oja, sorry, we reisden dus via Dubai;)). De volgende dag reisden we met de huurauto's richting Oman, alwaar ik nog geen twee dagen later dus m'n enkel verzwikte. Met een knak-geluid. Enigszins verontrustend. We gingen naar fantastische geologie-locaties (oa ophiolite!), de groep was leuk en het weer was goed! Ik kreeg al snel de bijnaam "limping biscuit" en vaak de vraag hoe het met mijn "kenkel" was (k(uit)-enkel, aangezien m'n kuit niet meer te zien was. In het Engels werkt dit ook; calf (kuit) + ankle (enkel) = cankle). De ontspannen sfeer in de auto veranderde snel in "zeer competitief" nadat ik het wereldberoemde auto-bingo had geïntroduceerd (de regels zijn simpel: zorg dat je zoveel mogelijk 'items' als eerste spot die op de imaginaire bingo-lijst staan. In dit geval oa een kameel, geitenhoeder met geit, paars huis, rode Ferrari, etc). Daarnaast bleken we 5 geologen en 9 dagen nodig te hebben om uit te vinden dat de Bluetooth alleen ingesteld kon worden als de auto nog stil stond... Een reis vol hoogtepunten dus.

En ik durf het bijna niet te zeggen, maar afgelopen weekend volgde de volgende droombestemming alweer: Tromsø! Met Edje. We moesten de plannen een beetje bijstellen ivm de kenkel, van een 4 daagse sledetocht over woeste sneeuwvlaktes, ijsklimmend over bevroren watervallen, naar beneden skiënd over vers besneeuwde hellingen, navigerend op het noorderlicht, en met een ijsboor en hengel ons kostje bij elkaar vissen, moesten we genoegen nemen met een zeer comfortabel appartementje en een dagje autohuur om opoe-stijl langs de fjorden te touren. Ook opoes komen op fantastisch mooie plekjes;) Het noorderlicht was er niet minder om (jeeeeeeeeeej!), de biertjes niet minder lekker en de films in het "polarmuseum" waren zo slecht dat het vermakelijk was. Een flink pak sneeuw en een fantastisch 2-uur durend roggelconcert van onze achterbuurman in het vliegtuig begeleidde ons weer terug naar Oslo. Ik moest maar weer eens aan t werk.. Al zijn mijn collega's er morgen allemaal niet; er is dan zogeheten "ski-vrij". Werknemers krijgen gratis een dag vrij om te gaan skiën, er worden zelfs bussen ingezet om er gezellig een dagje op uit te gaan met collega's en hun skies. Of je kunt er op eigen gelegenheid op uit, in dat geval krijg je een eventuele ski-dagpas vergoed. #friluftsliv

Ha de bra, vi snakkes snart!

Friluftsliv

Kortste dag van 't jaar

Gewone weken

Dit keer geen spectaculaire reizen, gewoon eens even in Oslo zijn. Heerlijk. Al kon een bezoek aan de Sint in Nederland natuurlijk niet ontbreken:) Toen ik begin augustus een vliegticket naar Oslo ging boeken, kwam ik er al snel achter dat een retourtje bijna net zo duur was als een enkeltje. Aangezien ik nog geen flauw idee had hoe mijn leventje eruit zou gaan zien (nog steeds niet eigenlijk) was het een makkelijke keus; op 4 december zou ik terugvliegen. Zo makkelijk komt die sint niet van me af.

Het leventje in Oslo bevalt best prima. Voorlopig nog even geen sportteams waarbij ik me heb aangesloten, of orkesten waarin ik meespeel, wat de agenda relatief leeg houdt maar ook het aantal 'nieuwe vrienden' nog relatief laag. Vooralsnog alleen geo-contacten (met een knipoog naar mijn fantastische 'kwartet-vriendinnen', nuances zijn hier belangrijk;)). Maar ik vind het heerlijk, lekker rustig, en verveel me alsnog geen seconde! De kenners zullen zich afvragen 'voor hoelang?'. En goede vraag. We gaan het zien;)

Om toch enige verveling te voorkomen, had ik mij samen met PhD-collega Valentin opgegeven voor een beginnerscursus klimmen, en binnen een paar uurtjes hadden we dan ook een certificaat binnengesleept waarmee we veilig omhoog en weer naar beneden kunnen in de klimhal. Verder niks spannends op dit gebied te vermelden, er wordt erg op veiligheid gehamerd en alles verloopt dus gewoon zoals dat hoort. En verder dan 'een 4-tje' kom ik voorlopig niet. Daarnaast heb ik 2x meegedaan met een training 'innebandy', een soort indoor-hockey. Gekke sport. Je mag je stick aan beide kanten vasthouden en de bal stoppen met je voet, zowel 'bolle kant' als platte kant behoren tot de mogelijkheden en de keeper hopt heen en weer voor het goal, op z'n knieën en zonder stick… Raaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrrrrrrrrr.

Edwin mocht van zijn baas 2 weken vanuit Oslo werken. Top! Voor hem werden het twee rete-drukke weken, met ook nog een retourtje Nederland tussendoor omdat er belangrijke gesprekken met klanten gevoerd moesten worden, maar dat mocht de pret niet drukken. Inéén van de weekenden besloten we omeen frisse neus te gaan halen eneen wandelingetje in Nordmarka te maken, het bos ten noorden van Oslo (40 minuten met de metro). Het was toen -5 dus fris was het. Binnen1 minuutna aankomst lag Edwin op z'n gat, maar werden we links en rechts door 60+-ers op mountainbikes ingehaald en rende menig sportclubje ons lachend voorbij. Althans, zo voelde dat.Edwin voeldeinderdaad z'n gat, en de mountainbikers en hardlopers waren er ook. En een goeie laag opgevroren sneeuw. Dus wij hebben twee uur lang als een stelletje buitenlanders-tijdens-hun-eerste-fietstochtje-door-het-centrum-van-Amsterdam door het bos gelopen. Glibberend en glijdend.We leken de enige die moeite hadden met de kilometers lange glijbaan die zich door het bos slingerde.Dus we waren hard toe aan warme chocolademelk met slagroom,eneen wafel en een soort van mega-negerzoen (pardon) om dit psychische leed te verwerken. 18 euro. Viel mee.

En toen kwam Josine op bezoek! Heel erg leuk! Het werd een weekend met toch nog iets minder cultuur dan gedacht, want 'het weer was zo mooi', dus dat kwam goed uit;) het Vigeland park kunnen we in ieder geval afstrepen, en de skischans bij Holmenkollen (fantastisch uitzicht over de stad! En we waren daar op maandagmiddag 15.30 uur. Oftewel, zonsondergang, en niemand anders!). Josine en haar Oslo-gids lieten ons lekker heen en weer lopen door het stadscentrum. We gingen uit eten, pikten een schaatsshow en alcoholvrije glühwein bij de kerstmarkt mee (geen aanrader, die glühwein. Maar de noren mogen niet drinken op straat. Ook niet op de kerstmarkt….), en een boottochtje over de Oslo-fjord stond ook op het programma. En niet te vergeten een heuse balletvoorstelling met echt orkest in de Operahuset van Oslo. Een erg geslaagd weekend! En het zorgde voor mooi materiaal en een paar goede inside jokes voor het weekend daarna:

5 december in Nederland! En het was me er eentje! Allereerst stond er Sinterklaas met 'de Van Ypers' (de eerdergenoemde 'kwartet-vriendinnen'. Met naam en toenaam: Joanne, Jojanneke en Julia) op het programma. Traditie. Echter werd dat dit jaar bemoeilijkt doordat ik in Oslo zat, en Julia in Australië. Maar we lieten ons niet kennen. Ik vloog naar Nederland, Julia schakelde in via Facetime. Met een wijntje. Of twee;) En wij aan de thee, want bij ons was het 12.00 uur 's ochtends. Het was een groots succes. De lootjes waren eerder al digitaal getrokken, en Julia trakteerde ons op een heus Jopie-Cryptogram. Hulde. S Avonds kwam Sint langs in Hilversum. Elk jaar boerenkool, snoepgoed, (te) veel cadeaus, 'dank u sinterklaasje' en paps die wat deuntjes op de piano speelt. Met dank aan alweer de eerder genoemde kwartet-vriendinnen, zijn ook bij ons de gedichten-die-verplicht-gezongen-moeten-worden inmiddels vaste prik (hier weer eens een overbodige toevoeging: had van mij niet gehoeve;)). Een kleine nieuwigheid dit jaar tussen al deze tradities; Edwin deed ook mee:) Hij liet zich niet kennen door alle taligheid van een paar zekere familieleden en met schwung en flair wist hij de enjambementen in de gedichten foutloos te scanderen. T was een reuze gezellig avondje, inclusief tranen over de wangen van het lachen. Top!

Zoveel Sint als er in NL was, zoveel kerst is er al in Oslo. Zo ook het kerstdiner van de afdeling 'geosciences' (wel een eigen bijdrage betalen…!) waar ik het geluk had om tot 'vrijwilliger' te worden gekozen bij het testen van de quiz-vraag: 'hoeveel marshmallows-met-chocolade-omhulsel kun je eten in een minuut'? (geen onbelangrijk detail: dit vond plaats luttele minuten nadát we net het kerstdiner hadden weggewerkt….)! Samen met 4 andere uitverkorene mochten we onder aanmoediging van ca 80 medewerkers (waarvan ik er 78 niet kende) 1 minuut schransen. Heel charmant;) Vanaf een uurtje of 22.30 was er alleen nog een groepje 'jongelui' over. Uiteraard is het dan belangrijk de eer van de geologen hoog te houden.Zoals het hoorde waren Valentin en ik de laatste die de drempel van de bar over gingen naar buiten.1-0, voor de geologen vs geografen. Onderschat het belang hiervan niet.

De dagen zijn inmiddels flink kort geworden. Met slechter weer is het om 9.00 uur nog aan het schemeren en zet de schemer ook weer in rond drieën… Fiepje en Toki hebben we inmiddels weer achter ons gelaten, Josine hielp ons met spullen sjouwen naar ons zoveelste appartement. En voorlopig blijven we hier. Jeej!

P.S. Heb een paar nieuwe fotootjes toegevoegd aan de 'oktober-november' serie.. voor de liefhebbers;)

De dagen geteld

De dagen zijn geteld. Althans, vanaf dat ik op 31 augustus naar Oslo vloog - een 4-jarig avontuur tegemoet- tot aan dat ik gisteravond weer landde in Oslo. Omennabij ruim 75 dagen, waarvan slechts ca 20 in Oslo zelf. Ik verheug me dus op een weekendje "Josine in Oslo" eind november, dit zal me ertoe dwingen eindelijk eens de stad te gaan bekijken;) het eerste dipje kan ik ook afvinken,maar daar tegenover staan weer een heleboeel mooie nieuwe avonturen.

Het dipje. De week met vierdejaarsstudenten (10 stuks) en 4 professoren naar de Spaanse Pyreneeën. Waar ik ontzettend overal tussenin viel. Ik hoorde niet bij de studenten (die overigens vooral Noors praten) en ook niet bij de professoren, die ik vaak niet kon volgen in hun discussies. En die ook vaak naar het Noors overschakelden. Ik had niet echt een duidelijk taak, behalve het eventuele vragen beantwoorden en zorgen dat ik alle locaties waar we naartoe gingen in me opnam, zodat ik een volgend jaar meer kan assisteren. Dus ik voelde me nogal verloren. En onzeker over wat ik nog eigenlijk bij te dragen had... Tja. Dat was even een minder weekje.

Hierna was er een kleine week "niks bijzonders", waarin ik me in Oslo voorbereidde op m'n volgende avontuur, en een weekend in NL was. Genieten om met zusje door Utrecht te slenteren, een ouderwets hapje eten&giechelen met Laura, Kim en Malou, en een fantastisch avondmaal in Hilversum inclusief wandeling over de hei. Ow en natuurlijk niet te vergeten: ik werd ongelofelijk in de watten gelegd door Edwin:). Wat heerlijk om een paar dagen even geen prestatie-druk te voelen en lekker bij te kletsen in m'n eigen taal en met mensen die ik al 100 jaar ken! Dat ik op maandagochtend om 04 uur m'n bed uit moest voor m'n vlucht terug naar Oslo om 07 uur, die ik vervolgens bijna miste omdat "de trein (naar Schiphol) niet verder reed ivm een persoon met een vuurwapen aan boord", had ik er graag voor over.(dat gedeelte met het vuurwapen had overigens best achterwegen gelaten mogen worden)

En toen m'n eerste echte eigenste PhD-veldwerk. 3 weken lang. Colorado en New Mexico. Ik en m'n "assistent", die ik tot dan toe pas vijf minuten had gezien. Voornamelijk kamperen, met een waarschuwing voor ratelslangen, beren en mountain lions. Tja. Op m'n lijf geschreven;) met al dat laatste dierlijke gebeuren viel t erg mee. Gelukkig. De laatste twee zijn bang voor mensen. En ratelslangen houden niet van temperaturen onder de 25 graden. De "assistent" (fridtjof, 25 jaar, Noors, en master student geologie) bleek een aardige jongen, die een winter overwinteren op Spitsbergen op z'n CV had, die me leerde hoe ik een vuurtje moest bouwen als ik maar 1 lucifer had, maar evengoed weinig richtingsgevoel bleek te hebben, en doorgaans net een beetje te hard rondreed in onze 4wD (die we tot DirtyDolly hadden gedoopt); we zaten dan ook binnen de kortste keren vast in de modder, al had dit makkelijk vermeden kunnen worden.. (Een onnodige toevoeging: mij was dat dus echt nooooooit overkomen;)) Ach, we kwamen er ook weer uit. Ik heb nog nooit iemand zo vals met liedjes horen meefluiten en mensen die we tegen kwamen (boeren, paar studenten aan t begin van de trip, en bediening in ontbijt/avondeetgelegenheden of supermarkt) waren altijd gecharmeerd van z'n Noorwegen- en Spitsbergen verhalen. Oftewel, t had vele malen erger gekund;)

Hoe werkt dat nou, zo'n veldwerk? Ik had gepubliceerde papers met locaties en beschrijving van eerder werk. Hier kon ik naar toe om mn 'referentie-kennis' op te bouwen. Vervolgens wilde ik naar nieuwe plekken. Een geologische kaart geeft dan inzicht in waar mogelijk de stenen zitten die voor mij interessant zijn. Toegang hiertoe wordt bemoeilijk doordat de meeste grond niet "public land" maar "private land" is. Op zoek dus naar de eigenaar om toestemming te vragen. Dit resulteerde een flink aantal keren in urenlang over stoffige wegen rijden, op gesloten hekken stuiten, en zonder resultaat terugkeren. Of we vonden 'eigenaren' die t land van de staat bleken te leasen, en dan moesten we eerst bij 'de staat' toestemming vragen. Ook dit werkte meestal niet. Gelukkig hebben we aan t eind vd trip een paar fantastisch boeren ontmoet, (een stel van 70+ en een ander stel van 83 en 92), die ons op hun land lieten. We mochten er kamperen, en werken, in ruil voor een beetje familie-geschiedenis aanhoren en hun stenencollectie bekijken:). Best vermakelijk. En als we dan eenmaal toegang hadden, dan gingen we opzoek naar de meest geschikte plek om te "loggen"; karakteristieken van de stenen opschrijven. De stenen moeten er dan goed uit zien (geen verweerd oppervlak) en de boel moet niet te stijl zijn zodat we er beetje normaal kunnen rondlopen. Naast dit loggen keek ik ook naar de laterale veranderingen, op de locatie zelf, en tussen de verschillende locaties. We zijn in ca 5 canyons geweest (het gebied in Colorado heet de 'great plains', niet voor niets; t is overal megavlak, en de stenen zijn dan ook alleen te vinden in de canyons), en t wordt nog een puzzel ze aan elkaar te knopen.

En owja, t weer. Het Nederlandse favoriete onderwerp. Nou, koud en nat, de eerste week dan. S nachts ondert vriespunt. Leuk hoor, kamperen;) Blauwbekken bij je ontbijtje net na zonsopkomst (6 uur), en als we dan terugkwamen uit t veld (1630 a 1700 uur) was t binnen de kortste keren weer koud en donker. Dit laatste veranderde uiteraard niet, maar de temperaturen werden stukken beter in de tweede week. We reden wel weer met sneeuw terug naar Denver vliegveld, volgend jaar misschien een weekje eerder gaan... De samenvatting: een heus avontuur, fantastische ervaring!

Lufthansa cancelde nog even ons ticket, dus vlogen we via IJsland terug. Wederom had ik een weekendje NL er aan vast geplakt, wat dit keer inhield dat ik weer met ouders en zusje (allemaal afgereisd naar Schiphol), een aantal lieve vriendinnetjes en Edwin kon bijkletsen. Een klein fietstochtje langs de hollandse dijken deed me ook weer erg goed.

En dan nog even de traditie van het afsluiten met onze woon-status: deze twee weken passen we op Fiepje en Toki. Ja heus. Twee hele bangige katjes, maar wel lief, die wonen in het apartement van Anne, en NL-se meid die een postdoc doet in Oslo. Zijzelf is deze weken op veldwerk. En dan daarna.... tromgeroffel.... hebben we een appartement, tot en met eind juni! Eindelijk geen koffers meer slepen. En nog op een prima locatie ook.Dat wordt alleen maar thuisblijven;)

T was hier vandaag in Oslo 2 graden, met strakblauwe lucht. Voor morgen voorspellen ze natte sneeuw. En om 16.15 uur is het donker.

Even geen grote reizenmeer op de planning. Terug naar de kantoorbaan:)

Veel liefs,

Anna

De paden op...

Size does matter?! -- Utah, Colorado & New Mexico

Mei 2011; roadtrip door Utah, Arizona en Californië met mede-student Francien, stukje "voorpret" voor ons geologische veldwerk in Wyoming drie weken later. We vergapen ons aan de sedimentaire structuren (lijntjes in de rotsen, red.) en de fantastische natuur!

September 2015; veldwerk-verkenning in Utah, Colorado en New Mexico met m'n nieuwe collega's, ter voorbereiding van mijn geologisch onderzoek de komende jaren. We vergapen ons aan de sedimentaire structuren en de fantastische natuur! Dat ik hier ooit weer terug zou komen... voor m'n werk notabene..!:)

Ik moest mezelf af en toe echt even in m'n arm knijpen; is t heus dat ik hiermee m'n salaris verdien? De eerste 1,5 week waren we met een groepje geologen aan t rondcrossen door Utah, ter voorbereiding van een project mbt potentiële CO2 opslag-capaciteiten. Ikzelf werk hier niet aan mee, maar m'n begeleider vond t een goed idee als ik "weer wat stenen zou zien" en "m'n collega's beter zou keren kennen". Perfect idee! Elke dag naar fantastische outcrops (daar waar gesteente zichtbaar is aan het oppervlak) in Utah, biertjes bij t avondeten, slapen in een motel met zwembad, bbq-en bij de rivier, en inderdaad wéér die sedimentaire structuren in de wereldberoemde national parks, maar deze keer: voor m'n werk! M'n naaste collega's blijken een zeer vermakelijke groep mensen en in voor n grapje (bommetje in t zwembad terwijl je net met je andere collega in je goeie pak (lees: korte broek en T-shirtje) een goed gesprek zit te voeren over het eten van fast food oid)).

Na 1,5 week was t uit met de Utah-pret; met een uitgedund groepje (m'n begeleider Ivar en postdoc Anja) op weg naar Denver alwaar we een Amerikaanse geoloog oppikten die ons 2,5 dag zou rondleiden door zijn onderzoeksgebied, wat vanaf nu ook míjn onderzoeksgebied is. Gebiedje. Met een hemelsbrede afstand van ruim 300 km aan "stenen", de komende jaren te bestuderen in Colorado, New Mexico, stukje Oklahoma en Texas. De beste man liet ons in twee dagen even zien waar hij meer dan een decennium op heeft gestudeerd; voor mij was t een soort tour langs Japanse tempels met een Chinese gids. Althans, zoiets. T enthousiasme van Ivar en Anja werkteaanstekelijk, dus t gaat wel goed komen met dat Chinees:) (ok, ik ga me bezig houden met de overgang van rivierafzettingen naar ondiepe kust - en delta-afzettingen, met een ouderdom van ca 100 miljoen jaar (Dino-tijdperk!). Deze studie gaat als analoog dienen voor een onderzoek wat al langer loopt in de omgeving van Spitsbergen en t Bjarmeland platform. Hier bevindt zich namelijk net zo'n systeem (fluviatiel tot shallow-marine) maar met een "gat" in de overgang van t een naar t ander. De shallow-marine afzettingen zijn interessant voor de olie-boeren, en daarom is er geld om Anna van Yperen de boel eens goed te laten onderzoeken in een ander gebied op de wereld). Geenprobleem;) Alleen nog veel te leren. En daarom mag ik er eind oktober wéér heen. Dit keer om er wat meer tijd door te brengen en een dataset te verzamelen waarmee ik me kan vermaken tijdens de donkere winterdagen.

Oftewel, een geslaagd eerste "werkbezoek" aan de USA. 3 lekke banden binnen de eerste week, ruim 3300 km afgelegd, meerdere dinosauriër pootafdrukken, weinig cowboy's, veel te veel fastfood, kingsize bedden, kingsize drinkbekers, kingsize hamburgers, kingsize auto (je zou bijna het idee krijgen dat 'size dóes matter'....) (overigens, de gekozen titel voor dit verhaal staat geheel los van het vorige verhaal en verwijst alleen naar 'het Amerikaanse gevoel voor maatstaven'...) ... en een heleboel meer.

En voor de bezorgde of plettende of geïnteresseerde lezer die zich afvraagt waar ik dan nu ga wonen in Oslo; de komende week in een appartement met uitzicht op de fjord, wederom via Airbnb. Daarna verhuizen we weer terug/door naar t appartement waar we de eerste week van september verbleven, en daar kunnen we in ieder geval tot eind november verblijven. Morgen komt Edwin weer voor ca 10 dagen en 28 en 29 september heb ik nog een kort uitstapje naar Stavanger om bij een tweedaagse meeting te zitten over onderzoek in t arctisch gebied in steenlagen van zo'n 100 miljoen jaar oud (het vroege Krijt). Ik mis m'n lieve vrienden en familie in NL toch wel een beetje en t is gek om na zo'n US-trip "naar huis in Oslo" te gaan, maar dat hoort erbij en ik kan me ook alweer verheugen op de weekendjes hier dat ik/we er lekker op uit kunnen trekken!

Ha de bra!