VIPs in Apache Canyon
Tijd voor een update! Want het is alweer maanden geleden dat ik wat geschreven heb. Dat maakt het makkelijk want sinds de vorige keer schrijven (begin april?), is mijn PhD leventje eigenlijk samen te vatten in drie gebeurtenissen: een veldwerk van 4 weken in de VS, 't insturen van mijn eerste artikel naar een wetenschappelijk tijdschrift, en ('t begin van) maar liefst twee maanden vakantie (waarvan 1 maand onbetaald verlof).
Het veldwerk was de laatste keer en (daardoor?) een klassiekertje. Het was wederom in New Mexico, de derde keer naar min of meer dezelfde plek. Samen met een allereerst veldwerk in Colorado in 2015 maakt dit een totaal van vier veldwerken voor mijn eigen onderzoek. En dat gaat het blijven. De PhD loopt over ruim een jaar op zijn einde (1 oktober 2019) en er is nu dus echt genoeg data verzameld. Het stroomgebied van de 99 miljoen jaar oude rivier (in Colorado) tot aan de uitmonding (in New Mexico) in de zee die gedurende het eind van het dino-tijdperk Noord Amerika in tweeën deelde heb ik onderzocht en in kaart gebracht. Het eind is in zicht!
Ja, helaas, óók het eind van de mooie veldwerkavonturen. Het begin van âslechts het schrijvenâ is nog wat rest. Deze keer vloog ik in mijn eentje naar Denver en reed langs de
ooit-geweesde-oevers-van-deze-
Afijn, voor dat dit een heel lang en gedetailleerd verhaal wordt: t veldwerk was een succes, met velerlei nieuwe vondsten, goed weer en een gezellige veldwerkgenoot. We werden weer uiterst aardig door al onze lokale contacten ontvangen en leerden nog vele nieuwe kennen. ât Blijft bijzonder om op dit afgelegen stukje van onze planeet waar ik anders nooit zou komen zulke aardige mensen te hebben leren kennen en een kijkje in hun (cowboy-)leven te hebben gekregen. Een plek waar als de koeien gelukkig zijn, de mensen zelf gelukkig zijn. Waar de dichtstbijzijnde buren soms een half uur rijden verderop maar iedereen elkaar kent en helpt. Waar ât weer en de seizoenen ât ritme van hun leven bepaalt, en familie en christendom samen ât fundament vormen voor hun sociale kringen en opvattingen. ât Was soms pittig, velen wilde ons âhun nieuwe schuur of windmolen laten zienâ, of âvoorstellen aan hun vrouwâ terwijl je net na een 12 urige werkdag hongerig op weg naar huis was, maar zo hoor en leer je ook nog eens wat (ât een nuttiger dan ât ander). Ik kan nog uren meer vertellen, over ratelslangen, wapenbezit- en gebruik, zandsteen, dino pootafdrukken, ât nieuwe paard van boer Tom, etc, maar de geĂŻnteresseerden kunnen eens langskomen in Oslo, dan vertel ik graag meer, of hier een korte indruk krijgen (filmpje): https://www.dropbox.com/s/87wo417xwtmr2d7/IMG_1851.MP4?dl=0
En dan over het ingestuurde artikel: het insturen zelf biedt 0,0 garantie, dus nu is het afwachten of het door de strenge keuring van vak-experts heen komt. Na insturen zijn er vier opties: 1) ât wordt afgekeurd. Je mag het dan niet opnieuw insturen 2) kleine veranderingen 3) grote veranderingen 4) geaccepteerd zonder nodige veranderingen. Dit laatste is zeer zeldzaam. Optie 2 en 3 veel voorkomend. Dus daar hopen we dan maar op. Ik zou dan eerst de aangegeven aanpassingen moeten maken, dan moeten de co-auteurs hier âja en amenâ opzeggen (of er hun plasje over doen), en dan stuur ik ât weer opnieuw in. En dan weer wachten. Al met al kan dit proces maanden duren... Voor de nieuwsgierigen onder ons een tipje van de sluier: de huidige versie heeft als aanlokkelijke titel âCoalesced delta front sheet-like sandstones from highly avulsive distributary channels: the low-accommodation Mesa Rica Sandstone (New Mexico, USA)â. (als ât goed is, heeft de inhoud iets minder spelling- en interpunctie fouten dan dit stukje tekst..)
En dan nu vakantie. Maar liefst twee maanden. De PhD deadline is zoals genoemd 1 oktober 2019, dus volgende zomer wordt ât stressen. Aangezien ik zo ontzettend geniet van vakantie (iemand die dit herkent?) leek ât mij wel verstandig om ât geanticipeerde gebrek aan vakantie in zomer 2019 nu vast te compenseren. En waarom eigenlijk niet extra lang en een maand ook onbetaald? Na wat wikken en wegen, en overleg over de timing met mijn begeleider, hebben we vrij van eind juli tot en met eind september en blijven we voornamelijk in Noorwegen. Een eerste avontuur is reeds achter de rug: 187 km hiken met tentje en ons eigen eten in de tas voor twee weken (denk daar nog maar eens over na als je straks je boodschappen voor een week in je karretje hebt liggen) over de rotsige wandelpaden van Zuidwest Noorwegen. Fantastisch.
Wordt vervolgd!
Reacties
Reacties
Frappant, Anna: toen ik in Tucumcari was voor mijn studie Westerse antropologie deden we juist 'hard labour'. Dat was soms uren agro-geo participatief graven om ondertussen je socio-culti economische observaties te kunnen doen!
Ondertussen kruis ik de vingers dat je tijdschrift-publicatie in tweede instantie er door komt, en dat jullie die twee maanden plezierig en avontuurlijk-ontspannen beleven.
On t'embrasse fort.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}