Paps zou ‘s ochtends – met z’n nieuwe jasje aan – samen met Josine en haar Youri, en Edwin en zijn broer Ronald te vroeg op de universiteit verschijnen. Ah, en met goede-vrienden-al-van-de-middelbareschooltijd-van-paps Guus en Jantine in hun kielzog. Ook zij afgereisd naar Oslo, ‘om de honneurs waar te nemen’, wat bijzonder! Jassen neerleggen op mijn kantoortje. Ik zenuwachtig natuurlijk. Ruim op tijd zijn we al in het zaaltje waar ik om 10.15 uur mijn trial lecture zal geven. Ah, ook oud-collega’s Jort en Peter zijn er. Wat een eer! Nu begint de spanning wel toe te nemen, het zaaltje zit redelijk vol. En de opponenten (1x uit de USA en 1x uit Noorwegen) en de voorzitter zitten gewichtig kijkend op de eerste rij. Ook John Holbrook – mijn co-begeleider uit de VS – is aanwezig. Later op de dag zal mijn pa eens flink met hem babbelen. Daar verheugt hij zich stiekem al maanden op. Over Trump, guns, en andere Amerikaanse gekkigheid… Om 10.14 komen oud-studiegenoten Paul en Richard binnen stuiven! Hun vliegtuig vertrok vanochtend vroeg uit Amsterdam en ze hebben het net gered. Fantastisch. Een collega heeft geregeld dat alles wordt gestreamd dus mams (en een aantal andere liefhebbers) kunnen het vanuit NL mee beleven. Alles verloopt soepeltjes, natuurlijk. Daarna lunchen we met z’n allen. Terwijl zij nog even koffie drinken, kijk ik mijn laatste aantekeningen door voor de volgende presentatie. Nu gaat het echte werk beginnen! Om 13.15 weer met z’n allen het zaaltje in. De voorzitter zegt dat de opponenten de trial lecture ‘satisfactory’ vonden, en ik mag op voor het volgende kunstje. In een half uur presenteer ik mijn PhD werk, en daarna word ik door beide opponenten ondervraagd. En dan... Is het klaar! Met z’n allen richting een ander zaaltje om de alcohol-vrije bubbels van de uni in ontvangst te nemen. Wat een opluchting! En wat een gezelligheid! Collega’s hebben iets leuks bedacht en spreken me toe. Daarna verplaatst het feestgedruis zich naar ‘de eetzaal’. Oftewel, weer een ander zaaltje. We hebben borden, bestek, bekers en servetten geregeld voor de ca. 40 man die mee-eten. Liters wijn, hebben we ook. En feestverlichting en typisch hollandse snacks vers ingevlogen door Josine. Terwijl we op het eten wachten, warmt Edwin de boel een beetje op met een speech, waarin hij onze ‘Oslo-we-eten-gezellig-samen-met-vrienden-traditie’ uitlegt; als wij mensen te eten kregen in de afgelopen jaren, was er altijd 1 belangrijke regel: wie over werk praat, krijgt een shotje Sambuca! (tja… de jeugdigheid is nog lang niet vervlogen…) Deze regel kwam voort uit het feit dat veel van onze vrienden hier mijn collega’s zijn. Dus waar heb je het dan over met elkaar: juist. Stenen. Roddels. Veldwerk. Collega’s. Niet zo leuk voor de ‘vriendjes/vriendinnetjes van’ die ook altijd welkom waren. De regel bleek zeer effectief en sfeer verhogend. Op deze Verdedigings-Dag was er natuurlijk nogal wat over werk gesproken...: een eerste proost voor ons allen! Afijn. Toen kwam het eten. En werd het nog een lange en gezellige avond….

Tja. Het liep allemaal anders. Alle gekochte vliegtickets ten spijt, het feest ging niet door. Altans, niet in geplande vorm. Op 01-04-2020 vond uiteindelijk de ‘digitual disputation’ plaats. Notabene de dag dat mijn moeder jarig is en dat we ook daadwerkelijk iets te vieren hadden! Eigenlijk had ik daar wel een hele blog aan mogen wijden….! Een digitale verdediging… heel modern. Iets minder zenuwslopend omdat ik in mijn eentje in een hok op de uni zat (in de buurt van de IT man, mocht er iets mis gaan), en toch weer net zo zenuwslopend want zou ik wel op de juiste knoppen drukken.. Het ging goed! Ik kreeg mijn beide opponenten aan het lachen! Ik had verwacht om met een ‘mwah, ik weet niet of dat wel zo lekker ging’-gevoel te eindigen. Vanwege mijn altijd kritische zelve. Maar, niks was minder waar; het ging gewoon goed! Het chaotische en oorverdovende gejuich van ruim 100 geïnteresseerden dat uit mijn laptopboxje schalde was een bevrijding! Nog niet voor mijn ouders, die samen in Hilversum alles vol spanning hadden zitten volgen. Zij wilden ook mee juichen: maar op welke knop moest er nu dan gedrukt worden!?

Zoals gezegd: het ging goed! De opponenten konden niks anders dan het unaniem goed keuren. Nu ben ik gepromoveerd in de geologie en draag ik officieel de titel Philosophiae Doctor, wat automatisch betekent dat ik ‘liefde voor wijsheid’ heb (als ik goed heb begrepen dat dat is wat ‘philasophiae’ betekent. Het betekent in ieder geval niet‘alwetend’… dat kan ik jullie wel vertellen;)) Om die titel was het me nooit te doen, wel alle ervaringen op weg er naartoe. Het PhD-feest viel natuurlijk een beetje in het water. Maar Edwin zette een filmpje in elkaar met allemaal hartverwarmende inzendingen uit alle uithoeken van de wereld. Canada, Noorwegen, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Sint Maarten, Spitsbergen en zelfs New Mexico (de boeren uit mijn veldwerk gebied!) waren erin vertegenwoordigd. Ook de vele attenties die vooraf en achteraf onze deurmat of mailbox hebben bereikt, droegen bij aan een heel feestlijk gevoel. Tusen takk!!

De rust is weder gekeerd. Allerlei nieuwe vraagstukken dienen zich weer aan. De korte samenvatting is; we gaan het zien, er valt maar weinig te plannen in deze tijden. De gezondheid van onszelf en onze naasten vinden we het belangrijkst. Die les hadden we het afgelopen jaar al geleerd, en dit corona-tijdperk maakt het belang hiervan nog eens extra duidelijk.

Ik ben ontzettend dankbaar voor dit PhD avontuur en iedereen die mij daarin heeft bijgestaan! Ergens las ik ooit ‘Of all the paths you take in life, make sure a few of them are dirt’. Nou, dat is zeker al gelukt. Maar ik lus er ook nog wel een paar. Op naar het volgende avontuur!

Stay happy and healthy!

Takk for turen!