“De dag die je wist dat zou komen” Marco Borsato en Ali B zongen het ooit al bij de inhuldiging van Willem Alexander (na heel wat ophef of deze zin wel/niet een grammaticaal correct was). Voor mijn PhD gold net zoiets.Het maakte niet uit hoe het zou verlopen, maar, het zou ooit gaan lukken. En nu is het zover! De PhD thesis is ingeleverd! Hoera! (over de grammatica hebben we het niet) Een resultaat van ruim 4 jaar noeste arbeid. Er mist nog een handtekening, er moet nog van alles binnen het administratieve circus maar ik heb het ingestuurd; mijn deel zit er op! Met dank aan de vele werkuren in de avonden, in Hilversum, in het AMC, in het vliegtuig, of gewoon op de universiteit. Én met dank aan Edwin, die - als ik in Oslo was - ontelbaar vaak al een maaltijd klaar had staan als ik na een lange dag ploeteren weer thuiskwam.

“Wat ga je nu dan doen, Anna? Is het nu echt helemaal klaar? Heb je al een nieuwe baan?” Kort samengevat; nee, het is nog niet helemaal klaar, en nee, ik heb nog geen nieuwe baan. Over dat eerste: eerst moet ik de PhD nog officieel verdedigen. Een soort openbare hoorzitting dat eigenlijk een driedelig examen is: eerst presenteer ik 45 minuten over een geologisch onderwerp dat niks met mijn PhD te maken heeft en dat twee weken van te voren bekend wordt gemaakt (echt leuk joh). Daarna presenteer ik een half uur over mijn eigen werk. En als laatste word ik ondervraagd door twee specialisten, die me zo lang mogen doorzagen als zij nodig achten....!Brrrrrr. En die baan? Daar hebben we het een ander keertje over.

Inmiddels is er ook een niet-zo-wetenschappelijk artikel van mij gepubliceerd in het tijdschrift van de NKBV. Wie kent het niet? Nou, het heeft mooi wel een oplage van 43.500. Lees het hier: hierhierhier, of kom naar mijn praatje op hun jaarlijkse bergsportdag op zondag 9 februari: NKBV Bergsportdag (tijdreizen op Spitsbergen)

De eerste helft van dit bericht doet misschien anders vermoeden, maar het was niet de PhD die de boventoon voerde de afgelopen maanden. Mijn moeder maakte nogal wat mee terwijl zij non-stop in het ziekenhuis lag. Maar weinig ging volgens de verwachtingen: de stamcellen sloegen na vele weken nog steeds niet aan, we hadden een slechtnieuwsgesprek, toen sloegen ze toch nog aan, hersenvirus hier, blaasontsteking daar, ruggenprikken, beenmergpuncties, MRI’s, hartfilmpjes, EEG’s, een uroloog die mijn moeder dusdanig slecht behandelde dat een dienstdoende verpleegster een klacht tegen hem heeft ingediend, wisselend bewustzijn, etc.En na een korte opleving waarin ze weer een klein stukje over de gang kon lopen, belandde ze met een longontsteking op de IC. Hoe ze er daar aan toe was laat zich moeilijk in woorden vangen, maar het heeft diepe indruk op me gemaakt. Het moge duidelijk zijn: de boventoon werd vooral gevoerd door zorgen. Zorgen om mijn moeder, mijn vader, mijn zusje (met kersvers zoontje) en soms een beetje mezelf. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben ontzettend onder de indruk van hoe we ons hier samen doorheen slaan, elkaar helpen waar kan, we het maximale doen voor mijn moeder, en natuurlijk alle vrienden en familie die voor ons klaar staan. Door mijn flexibele baan heb ik welgeteld 55 dagen van de afgelopen 4 maanden in NL kunnen zijn, wat fijn en zwaar tegelijk was. De tijd in het ziekenhuis opent mijn ogen voor de rol van verpleegkundigen: niet te onderschatten! En wat zijn er veel ontzettend zieke mensen die door diepe dalen moeten gaan.... pffff... Het doorzettingsvermogen van mijn moeder en mijn vader is onbeschrijfelijk. Er gloort op dit moment weer een sprankje hoop aan de horizon, laten we alsjeblieft hopen dat haar lijdensweg niet voor niks is.

Dan nog een soort van anekdote. Uiteraard wil ik nu koste wat het kost mij als stamceldonor registreren. In NL kan niet, want daar woon ik niet. Dus dan Oslo. Waar je eerst “gewoon” bloed moet doneren en Noors moet spreken om “aangenomen te worden”. Nou is mijn Noors echt wel oké, maar een (heel) aantal woorden ken ik gewoon (nog) niet.Voldaan keerde ik naar huis na het doneren van 450 ml én een extra buisje bloed voor de stamcelregistratie.Wel had ik ook maar liefst 40 pillen (zonder bijsluiter oid) mee naar huis gekregen waarvan ik niet had willen toegeven dat ik de uitleg niet had begreep. Want ik moest en zou bloed doneren. Ik was van plan het een volgende keer - over een aantal maanden - het nog eens te vragen en ze in de tussentijd in een badkamerkastje op te bergen. Ik kwam er net op tijd achter: het blijken ijzer tabletten te zijn die ik 1x per dag moet nemen totdat ze op zijn!

Voor iedereen die zich in NL wil aanmelden als stamceldonor: dat kan een stuk makkelijker: 1x met een wattenstaafje aan de binnenkant van je mond vegen en het is gepiept: www.matchis.nl

Wordt vervolgd!