Vorige keer schreef ik over de metafoor tussen ‘op reis zijn’ en ‘het PhD-doolhof’. Ja, dat was leuk gevonden. Ten minste, dat zei iemand mij. Het PhD-doolhof vol met doodlopende paden - papers publiceren -, maar ook onverwachte schatten die niks met de PhD te maken hebben - mijn zusje zwanger, ik verloofd. Mijn moeder had toen net de uitslag van een bloedtest gekregen. Zoiets ging ik niet op het wereldwijdeweb zetten. Bovendien, het kon allemaal nog meevallen...

Maar dat deed het dus niet. Inmiddels zitten de eerste twee weken in het ziekenhuis erop. De eerste zat vol positiviteit (zover dat kan in zo’n situatie): een aardige kamergenote, m’n moeder die maar doorkletste, aardige en kundige verplegers, vers fruit, en een hometrainer waarvan de tv haar meenam de bergen op in Grindelwald (vakantieherinneringen!) en langs de Amsterdamse grachten (studentenjaren!). Ja zoiets. Moeders gaf de dagen zelfs een 8. Wat een positieve bikkel is ze toch. Daarna zag het er een paar dagen anders uit; de praat- en eetlust was verdwenen. Het kwam niet in ons op om naar een ‘cijfer voor de dag’ te vragen. Na het tweede zakje navelstrengbloed ten behoeve van de stamceltransplantatie was daar ‘de dip’ en was het pas echt bikkelen... Ze voelt zich de laatste paar dagen weer een ietsiepietsie beter, waarschijnlijk door de voeding die nu via het infuus binnenkomt. Maar wat staat haar nog te wachten?

Niks over deze moeilijke periode schrijven, was ook een optie. Een verleidelijke optie. Voor verscheidene redenen. Het leven zorgelozer voor doen dan het is, lijkt soms de standaard. Vooral op social media zoals facebook, twitter (heb ik niet), instagram (heb ik ook niet), en zelfs linkedin lijkt het leven of de baan ronduit perfect. Hoe te antwoorden op de standaard-vraag ‘alles goed’? Een eerlijk antwoord wordt door sommigen gezien als ‘andere onnodig lastig vallen met moeilijk situaties’. Met wie heb je het er wel over, met wie niet? Bossen bloemen en kaarten uit totaal onverwacht hoek vinden opeens het huis van mijn ouders. Weer anderen vragen weinig naar de situatie.. Het geeft allemaal stof tot nadenken.

Het is bijna niet te bevatten dat zoveel dingen tegelijk gaande zijn of staan te gebeuren in deze weken. Een soort 4-baans rotonde zonder snelheidslimiet vlak voor de uitgang van het doolhof. Groot gevaar voor uit de bocht vliegen. Josine heeft nog twee weken tot haar uitgerekende datum, haar Youri solliciteert voor ambitieuze en ingrijpende carrière-opties, Edwin begint aan een baan in Oslo (jippie!) en emigreert officieel naar Oslo, en ook mijn pa begint binnenkort aan een traject van meerdere weken bestraling. En ik moet 4 jaar ploeteren afronden en in een promotieboekje gieten, officieel voor eind september. Dat lijkt nog het minst ingrijpende van allemaal..

Het PhD-doolhof blijkt dus ook minder leuke verrassingen te hebben, waardoor de laatste loodjes wat minder vlot gaan. Eind september gaat niet lukken. Maakt niet uit. De prioriteiten zijn duidelijk (familie!). Voor de meeste PhD-ers zijn de laatste meters een soort sprint; nog-harder werken, meer dan ooit gedaan krijgen. Ik maak nog even een ommetje, maar verlies de uitgang niet uit het oog.

P.S. Een aantal noemenswaardige dingen:

- artikel 1 staat nu echt online (ruim een jaar na insturen!), bewonder het hier: snapjijhetsnapikhet en klik op ‘pdf’ voor de officiele layout

- artikel 2 was al af, maar nog niet online. Nu nog steeds niet.

- artikel 3 heb ik ingestuurd. Hoppa.

- ik vlieg volgende week naar Rome om een praatje te geven op een internationale conferentie. Kommaardoormetdie cappuccino/limoncello/ijsjes/wereldberoemdepleinenenfonteinen

- de hooggeleerde personen die straks tijdens mijn verdediging mij het vuur aan de schenen moeten gaan leggen, hebben inmiddels een uitnodiging ontvangen

- ik raak nog steeds de gevoelige snaar / kras nog steeds mee in het Bærums Symfoniorkester. Mijn significante invloed op de gemiddelde leeftijd blijft onverminderd. Komt dat zien en horen op 9 en 10 november, mocht je toevallig in de buurt zijn.