Vorige keer schreef ik over mijn (academisch) sprinten voor beginners, wat leidde tot de eerste presentatie-successen op international conferenties, en het inleveren van het eerste manuscript voor de kerstvakantie, én voor het eerst in mijn leven de griep. Uiteraard had ik nu graag gemeld dat de eerste tussen-finish was behaald (een publicatie), maar helaas. Waar begeleider Ivar en co-autheur Miquel m’n manuscript van vrij weinig commentaar hadden voorzien, ging co-begeleider-en-professor-en-‘grote naam in de geologie’-John er toch met wat meer rode inkt tegenaan. Kort samengevat; de focus en 't grootste discussie punt van het paper moet anders. En er zit wat in, hij heeft een goed idee. Maar het is zoveel werk. Afbeeldingen waar weken werk in zit kunnen de prullenbak in want zijn niet langer nodig, en nieuwe moeten worden gemaakt. Teksten moeten worden geschrapt, en nieuwe moeten worden geschreven. Tja... dat is wel even een soort van domper. En veel werk (of had ik dat al gezegd?). Maargoed, om iedereen te blijven voeden met het idee dat de PhD één grote vakantie is en we elk weekend bergtoppen beklimmen of op z’n minst naar de noordpool skiën en weer terug, hier nog weer een overzichtje van de winterse belevenissen sinds januari.

Nadat ik eind januari in m’n eentje met een ski-techniek-weekendcursus-met-alleen-maar-noren was meegegaan, en het had overleefd (op allerlei fronten), was het winter-enthousiasme weer flink aangewakkerd. Dus huphup, Edwin en ik samen op een soortgelijke trip. Een ‘ferskingstur på fjellski’. Google kon ons niet helpen met de betekenis van dat eerste woord, maar we besloten de gok te wagen (de verdere – Noorse – beschrijving van de trip was wel vertaalbaar). De gids had me in een voorafgaand telefoongesprek (!) duidelijk gemaakt dat Noors de voertaal was en of ik voor Edwin wilde vertalen.. tja, dat wilde ik best, vooral de gedeelten die ik daadwerkelijk begreep;) We waren met 13 deelnemers (en niet 30 zoals ik door de telefoon begrepen had), en sliepen in een hut op de Hardangervidda, Europa’s grootste hoogvlakte. Bij deze hut kun je alleen per trein komen, en de trein heeft dan ook een groot schuifding voorop zodat sneeuw geen issue is. Geen overbodig luxe, ‘t was een zeer winterse bedoening. De gamashen moesten al aan om de 200 m van stationnetje naar hut te overbruggen, en ‘t was moeilijk staande te blijven in de harde wind. Deze werd naarmate het weekend vorderde alleen maar sterker. Op zaterdag konden we er nog op uit voor een korte fjellski-trip (de fjellski zit tussen de langlaufski en de tourski in. Breder dan de langlaufski, staalkanten, maar nog niet zo ski-baar als een tour- of ‘gewone’ ski). Met skibrillen op en van die bivak-dingen over onze hoofden getrokken tegen de snijdende wind. Lunch-pauze deden we in een ‘windzak’, een 2 persoons plastic ding waarin je redelijk beschut kan zitten om niet meteen dood te vriezen bij het naar binnen peuzelen van de bammetjes. Een korte maar interessante trip waarin we de Scandinavische winter van haar strenge kant kregen te zien. De volgende dag was ze nog strenger. Voor een bezoekje aan de toilet in het andere gebouw- ca 20m lopen-, moesten we ons hele ski-pak aanpakken, incl bril om nog iets te kunnen zien en tegen de horizontale sneeuw (storm!!) in te kunnen lopen. Verder dan dit kwam het expeditie-niveau niet. De omstandigheden waren te bar om er op zondag op uit te gaan, dus helaas bleven we binnen (ik vond dat eerst maar slappe hap, totdat ik naar buiten moest voor een wc-bezoekje..)

Vier lange, gewone werkdagen later na dit winter-avontuur scheen de zon uitbundig en was het windstil. Ideale omstandigheden voor bezoek van het hooggeëerde Van Yperenkwart! Hiephoi! Zonder instrumenten, maar met alle aanhang. Dus met z’n 8-en, of eigenlijk 9-en, want de meest karaktervolle wordt binnenkort ook nog eens moeder! Met 2 auto’s, een heleboel langlaufski’s en ander-ski-en-buitensportmateriaal togen we naar ons geboekte vrijstaande huis in de heuvels ten noorden van Lillehammer. Toch wel een stukje rijden, dus de autobingo werd al snel in het leven geroepen om verveling te voorkomen. En zoals altijd moet er een ‘... wins the game’ zijn, wat in dit geval makkelijk was; een eland. Die zitten er wel, maar zie je nooit. Althans, wij zagen er pas 2,5 in de afgelopen jaren hier in t noorden. En jahoor!! Binnen een halfuurtje was het spel afgelopen. EEN ELAND!! Wajoooohh... we besloten dan ook tot ‘een eland-rennend-op-het-fietspad’ voor de volgende autobingo. Ik bedoel, dat is toch onmogelijk... Het weekend vulde zich met eten, drinken, skiën, snowboarden, langlaufen, puzzelen, kletsen, uitslapen, van de zon genieten, verbaasd zijn over de hoeveelheden sneeuw, etc etc. En toen was het weekend veels te snel weer over. En rende er een eland over het fietspad!! Ja echt!

Het volgende weekend kwamen collega-van-Edwin Alexander en zijn vriendin Anita op bezoek. Echte skiers, met elke winterseizoen minsten 40 dagen op de latten in de alpen incl een heleboel offpiste skiën. Dus wilden ze nu wel eens dat langlaufen proberen. We hadden weer een fantastisch huisje gevonden, bijna ingesneeuwd en met uitzicht op eindeloze natuur. En langlaufmogelijkheden genoeg! Helaas zagen we maar één eland en die liep ook al niet op het fietspad, dus dat was toch wel een grote teleurstelling.

Werkgerelateerde avontuurtjes waren er ook nog. Drie dagen in een huis aan de fjord met Ivar en de ingevlogen co-begeleider John en zijn student Cody uit Texas. ‘writingworkshop’. Op initiatief van Ivar. We schreven bijna niks, maar discussieerden erg veel. Nuttige overleg-sprint. En John Holbrook wilde ook wel even een stukje langlaufen proberen. Toch leuk, deze man-die-zoveel-weet-en-kan-op-geologie-gebied te zien stuntelen op die lange latten;) Ook had ik me opgegeven voor een tweedaagse Nederlandse geo-conferentie. Naast dat dit een erg leuk weerzien was met heleboel bekenden, mocht ik ook een praatje houden en kon ik mijn Nederlandse geo-netwerk weer een beetje opwarmen. Intensief, en ook een beetje stressvol, maar de moeite waard!

Of Edwin en ik ook nog wel eens met z’n tweeën zijn? Jazeker! We hadden een fantastische weekendje voor onszelf geregeld; met de fjellski op pad door de Noorse wildernis, inclusief slapen in een hutje met een buitentoillet (brrrr bij -20 minder idyllisch), zonovergoten en laatste kilometers in het adembenemende licht van de ondergaande zon, en geen enkele andere mensen op de terugweg. Friluftsliv!