Een week in het leven van…. Anna de veldwerk-geoloog! De setting: New Mexico. Zelfde plek als vorig jaar. New Mexico, omgeving Tucumcari. Gelegen aan route 66. Plat en vlak, met hier en daar mesa’s (“flat-topped hills”), dat is precies waar ik zijn moet. Al het land is privé eigendom van boeren (cowboys) en er moet dus toestemming gevraagd worden. Vorig jaar zijn de eerste contacten gelegd. Daar kan ik nu lekker op voortborduren. Hoofdrolspelers in de komende beschreven week: Miquel: postdoc (een ‘rang’ hoger dan een PhD) in Oslo. Maar pas sinds een maand. In de praktijk kende ik hem niet langer dan 5 min handje schudden. Heddi: PhD in Oslo. Boer Tom: 64 jaar, wonende in Apache Canyon. In het bezit van ca 100 koeien en evenzoveel hectares grond. Ontzettend aardig, weet alles over de omgeving, is er geboren en getogen, neemt je graag mee ‘op verkenning’ op zijn grondgebied (hij heeft een canyon, een ‘petrified forrest’, een natuurlijke bron, en een favoriete koe). Op zijn erf staan verschillende schuren, er lopen een x-aantal katten rond met kittens, zijn koeien lopen vrij rond en een van zijn schuren ziet er van buiten echt niet uit, maar heeft van binnen alles wat een geoloog nodig heeft om comfortabel te verblijven (kamperen accepteert Tom niet): een oude badkuip op pootjes, een gasfornuis, twee banken, een paar bedden, cowboy-gordijnen, cowboy-dekbedden, cowboy-boekenkasten, cowboy-lampen (lees: de lampenstok is van koeien-horens..), etc.

Donderdag 3 mei: Miquel en ik ontbijten met yoghurt en muesli buiten voor het bunkhouse bij Tom, pakken de veldwerk-tassen en gaan op pad. Vandaag in Apache Canyon zelf. Het plan is om drie logs op verschillende plekken te maken, maar zoals wel vaker de afgelopen dagen, belanden we ‘s ochtends al in een geologische discussie, dus komt het schetsboek uit de tas en wordt en gebrainstormd. Het is echt erg leuk met hem in het veld te zijn. Vlak voor de lunch beginnen we dan toch aan een log (het opmeten van de verschillende zandsteen-lagen). We lunchen in de schaduw (‘t is zo’n 25 graden) met wraps, avocado, paprika, gerookte kip en philadelphia-kaas. Miquel heeft zeker 10 minuten nodig om – al pratend – zijn wrap te beleggen. Ik heb mijn eerste inmiddels op. Na de lunch weer aan de slag, tot een uurtje of 19:00 deze keer. Terug naar huis voor een zonsondergang-biertje met Tom. Daarna koken, Miquel wil over mijn paper praten, en dan net voor 00.00 het bedje in.

Vrijdag 4 mei: Edwin is jarig. Maar ik ben er niet. Dat is toch wel even jammer. Dus met het weinige bereik dat er in Apache Canyon is, doe ik een krakend belletje naar huis. En dan vandaag op naar een nieuwe veldwerkplek: ‘Stanley’s windturbines’. Boer Tom heeft zijn buurman (lees, paar km verderop) gevraagd of we op zijn land kunnen, en dat mag. Hier staan tevens ook een 30-tal windmolens. Het hek is open, en even later zien we ook de oorzaak hiervan: Stanley is z’n koeien aan het merken. We maken een praatje, hij legt uit waar we de sleutel kunnen vinden mocht hijzelf al vertrokken zijn aan het eind van de dag (hij woont ergens anders), we lachen, babbelen en zwaaien vrolijk en gaan daarna weer verder. Opzoek naar het nieuwe onbekende. We doen vooral wat ‘verkenning’ (lees: verschillende dirt roads proberen, met verrekijker naar stenen kijken, en een plan maken voor de rest van het werk wat hier gedaan kan worden), en weten aan het eind van de dag nog een log op te meten. Bij terugkomst is Stanley inderdaad al naar huis, en het hek dicht. En we kunnen de sleutel niet vinden. Hij had toch gezegd ‘bij de tweede witte paal van rechts’..!?We zoeken ons suf. In het hoge gras. Zou dat ding echt daar liggen? Uiteindelijk vindt Miquel de sleutel. Twee sleutels. In een ‘magneet-doosje’ aan 1 vd witte palen geklemd. En er zijn zeven sloten. We proberen ze allemaal, maar niks past. Miquel probeert het nog eens. Weer niet. Nu ik. Ja, hoera, er gaat er dan toch eentje open. Op naar huis, naar boer Tom in Apache Canyon. Biertje, eten, geologie...en slapen.

Zaterdag 5 mei: branding-day! Ja. Tom heeft ons weten over te halen om een ochtend vrij te nemen, want zijn familie gaat koeien branden. Een “disorganised order” noemt hij het zelf. We gaan “full in”. 06:00 uur vertrek om om 06.30 mee te doen met het ontbijt bij zijn broer en diens vrouw. In totaal zijn er ca 30 andere mensen, die binnen komen en buiten rondhangen. Bijna de helft is kind en hobbelt al rond op pony, paard of rent achter de honden aan. We schudden heel veel handjes, bekijken braaf de stenen- en pijlpunt-collecties en zeggen ‘goh, wat ontzettend interessant’ op meerdere personen die zeggen ‘ohhh mijn tante is ook archeoloog!’ Een groep van ca 20 ruiters vertrekt om de koeien op te halen, inclusief kinderen niet ouder dan een jaar of 8. Het brandmerken van de koeien is een dynamische gebeurtenis, waarbij iedereen betrokken wordt en elk kind een verantwoordelijkheid krijgt. Echt fantastisch om te zien. Men was bezorgd dat wij het hele gebeuren erg dieronvriendelijk zouden vinden (tja, dat is het ook wel een beetje) maar ja, het is hoe ze het al 100-en jaren doen, en ’t is nou niet echt het moment om de dierenactivist uit te hangen. Wat schiet je er mee op. De koeien worden van de kalveren gescheiden (en geen enkele ontsnapt in de verkeerde richting), en vervolgens worden de kalveren met de lasso gevangen en op de grond gewerkt. één persoon op de hals, één bij de achterpoten. Twee brandmerken (brullen), één oortag (bloed), één medische prik, en indien een mannetje: de ballen eraf (ja, ook weer bloed en brullen). Een van de jonge dames (9 jaar oud) verzamelt deze ‘mountain oisters’ en die worden later in de week gefrituurd en opgegeten. Een delicatesse. En het brandmerken; zowel Miquel als ik mochten het ook proberen. Dus meesjorren aan het touw om het kalf op de grond te krijgen, en vervolgens de achterpoten vast houden. We kregen allebei een van de kleinste kalfjes die rondliepen, maar wat een kracht zat daar al in. Respect voor de cowboys die de grotere kalveren op de grond weten te houden. Ook mocht ik op een paard, was er een familielid van Tom die van alles over de geschiedenis van Spanje wilde weten (Miquel vertelt graag), en weer andere familieleden over onze kijk op de Trump-administration. Al met al echt een waanzinnige belevenis en ontzettend gastvrije mensen.

’s Middags nog een paar uurtjes geologie gedaan, totdat het daglicht het begon op te geven. Ik liep achter Miquel toen ik twee dunne maar lange slangen zag wegschieten onder een steen. Precies waar Miquel net gelopen had. “Snake!!! Twee sn... two snakes!!” riep ik. In deze halve seconde wist Miquel 20m ver te sprinten en stond hij vanaf een afstandje met grote ogen terug te koekeloere. Wat een held;) Daarna liep het opeens heel anders langs al die stenen en prikkelige bosjes. Wat een bijzonder dagje. Hophop, in de auto. We rijden naar ‘de stad’. Tucumcari (ca 5000 inwoners) en eten bij de mexicaan. Vanavond slapen we in een motel.

Zondag 6 mei. We ontbijten bij ‘Kix on 66’ (Miquel helemaal in zn sas. Wie nog meer?) en vertrekken dan naar de Trigg Ranch. Ook hier ben ik vorig jaar geweest, en ik wil dit graag aan Miquel laten zien. een uur rijden over asfalt, en vervolgens nog een uur over een onverharde weg. We hebben wat geologische discussies onderweg, en lunchen ergens op een rots met uitzicht op een aantal plekken waar ik al ben geweest. Ik vertel Miquel wat ik daar heb gezien en maken een plan voor het werk wat ik hier nog kan doen. De Trigg Ranch is anders dan Apache canyon. Trigg Ranch is erg groot (omgerekend 70.000 voetbalvelden) met maar weinig wegen (en alleen off road) dus het is langer lopen naar de outcrops. We besluiten eerst ‘dag te gaan zeggen’ bij de eigenaresse. Een lang verhaal kort: de eigenaresse had 13 mensen te logeren, die erg verheugd waren dat er geologen waren (de groep zelf deed iets met petroglyphs-oude indianen-tekeningen op de rotswanden), en uiteindelijk kwam er niks meer van de veld-dag, maar werden we ‘gedwongen’ te blijven avond eten. Tja, niet zo effectief. Maargoed, wel werd me aangeboden om later in de week in het resort-proof-bunkhouse te slapen ipv kamperen. In het donker reden we de 2 uur durende rit weer terug naar de stad/dorp Tucumcari.

Maandag 7 mei: We ontbijten weer in Tucumcari. Ik ga een wasje draaien, en daarna rijden we naar een road-outcrop. Toch nog even snel een halve sectie opmeten en een paar sampletjes nemen. Over een paar uurtjes vliegt Miquel terug naar Europa. Terwijl we bezig zijn rijdt toevallig de broer van Tom langs. Dat komt mooi uit, want die wilden we toch al dag-zeggen. We hebben een geologische kaart van New Mexico klaarliggen om hem cadeau te doen (hij had zaterdag zoveel vragen over de geologie). Daarna bellen we Tom, ook die willen we nog dag-zeggen. Hij blijkt wat koeien aan het voeren te zijn. Of toch niet? Door de telefoon is z’n mid-west-amerikaanse accent moeilijk te verstaan. Maar we vinden hem. Met zn favoriete koe ‘Daisy Duke’. Ja haha, heus! Hij heeft haar met de fles groot gebracht, want ze was verstootte van haar moeder. We maken een selfie, zels de koe glundert naar de camera. We kletsen nog wat over koetjes en kalfjes (aha...! Hierkomt de uitdrukking vandaan!), Miquel krijgt een dikke knuffel, en dan rijden we in 1,5 uur naar Amarillo. Dagdag Miquel! Ik dood de tijd met een bezoekje aan de Walmart, alwaar ik de zojuist verworven selfie print en inlijst, dan koffie drinken en ‘t eea aan internet-werk verrichten, en dan is het alweer tijd om Heddi op te halen. In het donker rijden we terug naar Tucumcari voor welverdiende nachtrust.

Dinsdag 8 mei: Kix on 66, Heddi minder onder de indruk, boodschappen voor een aantal dagen. Wederom naar Tom. We gaan het veld in voor een log en een aantal samples. ’s Avonds vertellen we Tom over de seizoenen in Noorwegen: donker in de winter en 24 uur daglicht in de zomer. En dat Nederland 6x in New Mexico past en ruim 400 inwoners per km2 heeft. New Mexico slechts 6,6. Tom kijkt verschrikt.

Woensdag 9 mei: We gaan weer werken bij ‘Stanley’s windturbines’. We weten nu waar de sleutel ligt, dus toegang geen probleem. We meten een hele interesante log op en nemen een flink aantal samples voor Heddi. Zij gaat thuis deze samples in hele dunne plaatjes laten snijden die ze dan in onder microscoop kan leggen. Hiermee gaat ze oa de mineralogie van de zandstenen bestuderen. We lunchen weer met wraps en toebehoren, waarbij het toebehoren (avocado, paprika, stukjes mango) door Heddi in de ochtend al in stukjes gesneden is en in een bakje gedaan. Ieder zo z’n eigen wensen. ‘s Middags maken we de log af, en doen we ergens anders nog een ‘speedlog’. Ik had weer eens een fantastische plek uitgezocht waarbij de enig mogelijke manier om er te komen via Heel Veel Bosjes met Prikkels en Dicht Op Elkaar was. Terug naar huis. Het slot van het hek blijkt verwisseld! Er hangt nu een cijfercode slot. HUH! En we hebben het telefoonnummer van de eigenaar niet.... shhiiitttt. We bellen Tom. Tom neemt niet op. We zien een telefoonnumer van de windturbine-centrale hangen. Hier neemt ook niemand op. We bellen de directeuren van het lokale dinosauriër-museum. Met hen zouden we gaan eten. En nu zouden we weleens te laat kunnen zijn, want we kunnen het stuk land niet af. De directrice besluit in haar auto te stappen en ons te komen redden (=40 min rijden). Niet veel later belt Tom. Ook hij wil ons komen redden. Nog eens niet veel later staan we met 6 man bij het hek. De directrice en Tom, die ook zijn buurman en diens vrouw mee nam, en een grote slijptol om het hek open te slijpen. Tom heeft eigenaar Stanley gebeld en die weet niks van een nieuw slot. Heddi zwaait nog eens met haar Noorse vlag (het is bijna noorse bevrijdingsdag). Dan gebeurt het onvermijdelijke. Toms buurman probeert MET DE ANDERE SLEUTEL (die we zelf al een paar keer hadden geprobeerd), nog eens ALLE sloten. Allemaal. Meerdere keren. Niks werkt. Maar dan toch.... gaat er eentje open!! Owwww dat was wel een beetje beschamtelijk. De beste oplossing: zelfspot, en veel lachen. Gelukkig kon ons rescue-team dat wel waarderen. En ik denk dat tot in de lengte der dagen, er nog gesproken wordt over ‘those foreign girls that couldn’t open a fence’...

Toch weer veels te veel getypt voor dit stukje tekst. Al met al waren de 4 weken veldwerk een succes en een heuze belevenis. Gelukkig zijn we ook heel wat dagen gehad zonder al het sociale gebeuren....met meer werkuurtjes. Maar het hoort erbij, is onderdeel van het werk, en het opent de hekken (als we onszelf niet zelf opsluiten). We hebben ontzettend veel mensen leren kennen, die ons allemaal steencollecties, indiaase pijlpunten en lokale bijzonderheden (oude bomen, gekke stenen, natuurlijke bronnen) willen laten zien, of new mexicaanse jalapenos willen laten proeven. Ik hoop nog weer eens terug te komen!