Voor diegenen die smachtend uitkijken naar de update over de ‘terminal distributary channels in low-gradient deltas’ zoals ik vorige keer beloofde: helaas. Het paste er niet bij. Volgende keer. Echt. Voor diegenen die willen lezen over weekendjes vol koffie, biertjes, lekker eten, vergezichten, auto-en-of-treintochtjes en dit alles in goed gezelschap: keep on reading. Voor een ieder die zich door een van bovenstaanden weet te worstelen volgt een traktatie; een inkijkje in het leven van de professor met het tijgprint-vest: “Tijgerprintje en de verdwenen poetsdoeken”.

Begin februari kwamen de #modernepowervrouwen langs in Oslo. Of beter gezegd: #effekortcrasheninosloendanhupdenatuurin. En beter bekend als ‘de geo-vriendinnen’. Modernepowervrouw Anja had een fantastisch huisje op ca 2 uur rijden van Oslo gehuurd en modernepowervrouw Anna had alle boodschappen al gedaan en een luxe Volvo gehuurd. Na een dagje cultuur-snuiven voor de vier ingevlogen meiden, propten we ons vijven en vier paar langlaufski’s in de auto. Iets minder luxe. Maar wel zo gezellig. Modernepowervrouw Dineke droeg de nodige al-dan-niet-fictieve-dilemma’s aan, modernepoweryogavrouw Iris deed ons in allerlei posities buigen en strekken en de dag helemaal zen beginnen, en modernepowervrouw Nienke won met vlag en wimpel de prijs voor ‘wie-maakt-de-wereld-nog-een-beetje-beter-met-zijn-of-haar-geologen-opleiding’. Het huisje met openhaard en ‘remember: stressed spelled backwards is desserts’ was een succes en het langlaufskien nog veel meer. De hellingkjes naar beneden zorgden voor hilarische taferelen waar in ieder geval een van ons moeite had om niet in haar broek te plassen. Een erg geslaagd weekend en ik zeg dan ook: volgend jaar weer!

Eind februari stond er een strak programma op de planning voor het grootste gedeelte van het Van Yperen gezin. Paps en mams vlogen naar Oslo voor 2 nachtjes logie en ontbijt in ons apartement. Erg gezellig dat Edwin er dit jaar ook bij was. En terwijl Edwin en ik nog een dagje ons maatschappelijk nuttig maakten, verkenden paps en mams nog een aantal musea in Oslo. De volgende dag was het vroeg op om op tijd te zijn voor een 7 uur durende treinreis naar Bergen. Slechts 20 minuutjes te vroeg op het perron. Dankzij het strakke deurbeleid van de jeugdigen. Paps bleef ontspannen;) Het was een prachtige rit, langs meren, door dalen, en over besneeuwde vlaktes. Een aanrader. En bij aankomst scheen de zon! Wat een boffer. Bergen staat bekend om zijn regen. Er wachtte ons diezelfde avond nog een concert in de Grieghallen. De volgende dag was het geheel traditioneel Bergs weer. Een mix van regen, sneeuw, koude en wind maakte het buiten onbehaaglijk. Per taxi verplaatsten we ons naar het oude huis van Grieg net buiten de stad, alwaar we een interessante rondleiding kregen en menig bekend deuntje de boxen uit kwam zetten. Weer terug in Bergen liepen we wat door de natte straatjes maar al snel was de buiten-koek op. In het appartement maakten we nog de klassieke fout door afwasmiddel in de afwasmachine te stoppen, en niet veel later schuimde de kamer gezellig vol met sop:) We deden spelletjes, gingen nog eens een hapje eten, en het weekend zat er al weer op. Paps en mams werden uitgezwaaid bij de bus naar het vliegveld (waar ze veeeeeeeeeeeels te vroeg aankwamen) en wij vlogen eind van de middag terug naar Oslo.

Half maart stond het volgende vriendinnenweekend op de planning. Ditmaal de muziekvriendinnen of ook wel beter bekend als het Van Yperenkwartet. Het ‘voor opluistering van elk feestgedruis’ heeft in de laatste jaren iets anderen vormen aangenomen; er werd een øsløse ‘wasgij’puzzel gekocht (had ik nooit van gehoord, maar mijn mede 30+-ers zaten hier juist lekker in), ingevlogen wijn ingepakt, afbakbroodjes, chips, chocola, en een citroen voor de bleekselderij-momentjes, en na het middernachtelijk oppikken van ons oudste kwartetlid zoefden we in een uurtje rijden naar een idyllisch huisje in de bossen. Om 03 uur naar bed gaan voelden als ‘heel wat’ maar de teleurstellende ontdekking van de volgende ochtend (geen koffie in het huisje!) konden we toch makkelijk aan. De omgeving was iets ijsvrij-er dan we verwacht hadden, maar op een bospaadje ergens tegen de fjord-achtige hellingen aangeplakt, vonden we toch zoveel ijs op de weg, dat we besloten de auto te parkeren en verder ter voet te gaan. Als een stel omaatjes schuifelden we door het bos voor een portie frisse lucht. Alsof het besteld was stond er een soort van wildkijk-plateau langs deze weg met houten ladder omhoog envier stoeltjes. Hoera! Mooi uitzicht. Genieten. En ‘s avonds met een glaasje wijn weer lekker aan de puzzel. Het geschuifel had ons niet afgeschrokken: op zondag gingen we weer op zoek naar avontuur en als ervaren schuifelaars schoven we over wederom een soort schaatsbaan (lees: de weg) richting een meer waar we dan eindelijk de langlaufski’s onder konden doen. Dit keer had ik helaas geen vierde paar langlaufski’s weten te regelen. Ik heb me kostelijk vermaakt met mijn takenpakket bestaande uit het omhooghijsen van de andere drie, aanwijzingen geven, en de voorbij zoevende noren uitleggen dat het ‘de eerste keer was’ (overbodige info;)). Al met al toch nog een mooi afstandje afgelegd over een groot meer en door een stuk idyllisch bos. Gelukkig was de parkeerplaats bij terugkomst bijna leeg, want de eerste paar meters was het met ons vehicle-zonder-spikes-zoals-de-locals-hebben best een beetje glibberen geblazen. Ook dit was een geslaagd weekend en ik verheug me alweer op het eerstvolgende bloedserieuze potje ‘gesjaakt.’ . Ow, en uiteraard was er weer overheerlijk gekookt. Joop, waar blijft dat chili-sin-carne recept?

Dan rest er nog 1 weekend te beschrijven. Door een organisatorische fout van mijn kant zaten Edwin en ik met een 10-persoons cabin opgescheept, in de bergen op zo’n 3 uur rijden van Oslo. Wie kun je hier nou beter voor uitnodigen dan een wintersport-fanaat en buitenlucht-liefhebster? Precies. Dus Floortje Aldershoff vloog in, en met een flinke portie friluftsliv (zie de blog van januari 2016)-file verlieten we Oslo-City, om 4 uur later in de prachtige ruige en besneeuwde omgeving van Ål onze wintersport-lijven te goed te doen aan heerlijke pasta, rode wijn en een knapperend haardvuur. Zowel zaterdag als zondag spendeerden we een flink aantal uurtjes op de lange latten. Floortje ontpopte zich tot natuurtalent en we maakten twee heel mooie en totaal verschillende tochten. Zaterdag hadden we grotendeels gevoelstemperaturen ver onder het vriespunt, zondag gingen alle thermolagen uit en gingen we – na een eerste stukje offroad-ploeteren - door een soort slushpuppy sneeuw en met strakblauwe lucht op weg naar een topje. Wat we uiteindelijk niet haalden. Maar dat maakte niet uit. Wat een fantastische omgeving.

En dan nu de tijgerprint-professor. Eind vorig jaar hadden de foto’s van de tijgerprint-professor menig trouwe lezer van mijn blog tot de verbeelding gesproken. Dat was duidelijk. Toen, in november, hadden we een succesvolle trip met zowel master- als PhD studenten aan de zuidkust van Engeland. De prof vond het een succes, en bood aan het nog eens over te doen, voor alleen PhD studenten. Meer tijd voor inhoudelijke verdieping etc. We mochten bij hem thuis logeren, hij zou voor ons koken, en hij zou ook nog een andere prof uitnodigen. Toffe boel. Met 5 PhD studenten van de Oslo Universiteit reisden we af naar de Isle of Wight. Ik zei nog tegen Floortje, ‘dat tijgervest, allemaal leuk en aardig, maar zijn nagels waren altijd vies en z’n haar onverzorgd en voedselresten bleven vaak lange tijd in zijn snor hangen. Ik hoop dat zijn huis er niet net zo uitziet’. Guess what... zijn huis was nog vele male erger!! O-ver-al stof. En plakkerige toestanden. Op de eettafel, op de bank (dat je er op gaat zitten en jezelf in een stofwolk hult), de grond vol met weet-ik-veel-wat-onder-andere-heel-veel-dode-spinnen, de keukenkastjes plakkerig, aangebroken pakken eten overal rondslingerend, boeken en kleren overal, wastafel vies, toilet vies vies vies, douche vies...ieuwww.... en dan m’n bed. Dat wil je niet weten. Dus. Blij dat ik mijn eigen handdoek en slaapzak mee had. Helaas geen slippers bij me. Dus op m’n tenen in de douche. Rijp voor een tv show. Maar dan zijn kookkunsten: echt heel erg goed! Ja, dat was wel even een verrassing. Ik verwachtte kleffe frietjes en slapgekookte groenten. Maar nee, we kregen fantastische gado gado met een mangosalade en watalnietmeer. Pittige garnalen met andere groente prutjes, vis-curry (ok, toegeven, niet mijn favoriet), nasi, en alles echt heel heel erg lekker. En ach, alles wat lang kookt of heet gebakken wordt, heeft heus geen rondspringende bacteriën meer. De grootste teleurstelling: hij droeg het tijgerprint-vest niet. Ik heb slechts alleen een tijgerprint-mouw uit zien steken onder een hoop kleren..

Alle tussenliggende tijd is opgegaan aan studeren (de terminal distributary channels!), indoor klimmen, hardlopen, boer-zoekt-vrouw, de verkiezingen, fietsen, langlaufen, etentjes en twee bezoekjes aan NL. Tijdens deze laatsten propten we nog een bruiloft, twee verjaardagen, logeren in josine’s mooie huisje, bezoek aan nicht Marike met nieuw kroost, een aantal afspraakjes met vrienden, en wederom fietstochtjes en hardlopen. Nu. Is het tijd. Om een avondje op de bank te zitten. Of in een hutje. Dus vanuit daar: “nog een vrolijk paasfeest!” (al ben ik inmiddels weer terug en braaf weer op de uni. En is het ook geen pasen meer..)