Omaand. Maand in Oman. Maar ook: ‘maan in Oman’. Want we zagen ook Venus en Mars. Drie op een rij (in het begin dan, uiteindelijk bewogen planeten en maan natuurlijk hun eigen weg door ons sterrenstelsel en veranderden hun onderlinge positie). Ja en niet alleen ik, maar ook Chris (PhD en Noor), een drietal andere Noren (professors enzo), een Amerikaanse PhD, en uiteindlijk ook Edwin. Of iedereen zich even bewust was van het planetaire feit al aan de donkere Omaanse hemel, dat weet ik eigenlijk niet. Maargoed. Hoe stak de vork nou precies in de steel? Chris (34. Of nee. 33. Hij had zich vergist toen hij mij vertelde hoe oud hij was geworden op zijn verjaardag een maand geleden. Vader van een dochtertje van 1,5 en een tweede baby op komst) doet een PhD waarin hij voornamelijk met seismische data werkt (lees: achter de computer zit). Ter afwisseling ging hij nu een veldgebaseerd project doen, hopelijk afdoende voor het schrijven van één paper (waarom en hoe dit nuttig is voor z’n seismische onderzoek: voor details weten jullie me weer te vinden. Extensional basins). En omdat hij niet zoveel veld-ervaring had moest er uiteraard een zeeeeeeeeeeeeeeer ervaren veld-PhD-er mee en dat was ik natuurlijk:) Eigenlijk weet ik niet precies waarom ik nou precies de uitverkorene was, maar dat doet er verder niet (meer) toe. Afijn. De eerste 1,5 week waren de eerdere genoemde profs en andere PhD er ook. Met zn allen in hetzelfde hotel. Samen avondeten en een biertje doen (niet te veel. Want we waren op rantsoen. Omani drinken geen (legale) alcohol en het is dan ook niet te verkrijgen in de supermarkt en 99% van de bars en restaurants. Dus er was slechts en alleen de voorraad die op het vliegveld was ingeslagen) en iedereen overdag op stap voor de geologie. Chris en ik ons eigen project. De rest was vooral een beetje aan het freestylen en opzoek naar ideeën voor vervolgstudies (volgens mij was het gewoon 1 grote geologische snoepreis). Na mijn eigen veldwerken van het afgelopen jaar met alle daarbij behorende nieuwe uitdagingen, onzekerheden, vragen, hoogtepunten en dieptepunten, verantwoordelijkheden, etc, was het zooooo heerlijk om nou eens de rol van ‘de assistent’ te hebben en lekker mee te hobbelen ipv de beslissingen te nemen. Uiteraard was ik de perfecte assistent. Geïnteresseerd, gemotiveerd, energie voor tien, hulpvaardig, meedenkend, actief in discussies, etc etc (in hoeverre dit echt zo was laat ik aan jullie kennis en indruk van mijn eigenste persoonlijkheidje over). Na 1,5 week vertrok de rest van de groep en waren alleen Chris en ik over. De dagen zagen er ongeveer zo uit: 8.30 vertrek, 12.30 gebed (dit galmt door de dalen, heuvels en dorpjes) en lunch (wij deden alleen het tweede), 15.30 gebed en ‘snacky time’ (idem), 18.00 zonsondergang en terug naar het hotel rijden, vaak nog net weer een gebed te horen voordat de ‘happy mood at 6’ door de autoradio schalde. 3 weken op een rij. Geen dag vrij. Enigzins pittig. Je staat de hele dag op schuine hellingen in de brandende zon je evenwicht te bewaren (meten = zweten = weten) en te bedenken wat het eigenlijk is wat je ziet en alles zo goed mogelijk te documenteren zodat je over een aantal maanden – thuis achter de pc – nog steeds weet wat je waar hebt gezien en wat je dacht dat je zag (soms een wezenlijk verschil). Maar de omstandigheden waren verzachtend: we sliepen in een hotel, het onderzoeksgebied lag grotendeels aan het strand en ontbijten deden we ieder in onze eigen kamer (van die groepsontbijten terwijl ik net wakker ben zijn niet echt mijn ding). O. En niet onbelangrijk: de geologie was echt tof! Zanden, carbonaten, ravinement surfaces (iets waar ik al een jaar naar zoek in m’n eigen gebied en nooit gevonden heb en dus ?berhaupt aan het concept begon te twijfelen), en een vleugje structurele geologie. Wat wil een mens nog meer?

Vakantie. Natuurlijk. En ook die wens ging in vervulling. Met dank aan Edwins vermogen tot het opmerken van reismogelijkheden (ja we zijn een goed duo op dit gebied), boekte ik mijn terugticket een weekje later en kwam hij vanuit Amsterdam deze kant op. De 8 dagen ‘omani experience’ (we kwamen op dag 1 een zeurende NL-er tegen die hier voor langere tijd verbleef ivm het werk van zijn vriendin, en hij beweerde dat er geen ‘oman experience’ bestond, ‘t was allemaal hetzelfde en niks bijzonders) was gevarieerd, bijzonder en met vlagen ook intensief. We begonnen met een cadeautje aan onszelf in een luxe resort. 36 uur verplicht niks doen ging ons verbazingwekkend goed af. Daarna reisden we met tent en 4WD door het binnenland van Oman. We kozen de kleinere weggetjes en een paar uitdagende (lees: vooral lang!) wandelingen die ons op de meest prachtige locaties brachten. Ook deed het onze Arabische talenkennis met sprongen vooruit gaan wanneer we de weg vroegen aan gerimpelde oude mannetjes of vrouwtjes in dorpjes op plekken waar de elektriciteitspalen niet komen, ze toch water weten te vinden in de gortdroge omgeving en de uit de luidsprekers schallende gebeden (hadden ze dan toch ergens een generator staan?) een tochwel magisch effect hadden in deze afgelegen omgeving met kale bergen tot bijna 3000m hoog. Alles en iedereen die we tegen kwamen was zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam. De Arabische lente (en Trump. En al ‘t andere wereld-leed) voelt hier zeer zeer ver weg. It’s true. We wildkampeerden op erg mooie plekken en konden standaard op een groepje nieuwsgierige of brutale berggeitjes rekenen. Veel te snel kwam er weer een eind aan deze fantastische week, al konden we ons ook weer verheugen op een kauw-waardig-ontbijtje (we slurpten elke ochtend oatmeal) en poepen op een echte wc (ipv wild-kakken..).

Vanochtend weer geland in Oslo, ’t is hier -9 graden, morgenavond landen een viertal geo-vriendinnetjes uit NL voor een portie winterpret. Met mijn zongebruinde snoetje ga ik eens even de langlauf-spullen klaarleggen. ‘t Kan niet op. Volgende keer zal ik wat schrijven over low-gradient river-dominated deltas and their terminal distributary channels. Want daar zijn jullie ook benieuwd naar, toch?

PS. In eerste instantie had ik de volgende titel bedacht voor dit stukje tekst: “de infidel Abdullahs en hun zoektocht naar de scheve palmboom”. Edwin en ik kwamen op een van onze wandeltochten een man tegen die een beetje Engels sprak. Hij deed erg zijn best om ons de hele route te omschrijven en wist zeker dat de ‘scheve palmboom’ die op de top van de berg stond in een halfuurtje te bereiken was. ‘If you are strong’. Hij ging de boom ook precies aanwijzen. De top van de berg was te zien, maar met de beste wil konden we maar heel vaag een aantal stipjes (bomen) onderscheiden... we waren er echt nog heeeeel ver vandaan! De scheve palmboom hebben we uiteraard nooit gezien en de tijdspanne van ‘een half uurtje’ was vast voor meerdere interpretaties vatbaar....