Begin september: het eerste jaar in Oslo zit er op! Nu: alweer bijna kerstvakantie!! Minder noodzaak om op deze website een berichtje achter te laten, want tja, dat herfstige-wandelen door Noors natuurschoon met rendieren en kamperen rond het vriespunt en de eerste sneeuw op de toppen, dat hadden we vorig jaar ook al meegemaakt. Toch?

Maar via verscheidene kanalen (vooral via de ouders) druppelden er verzoekjes binnen voor weer een update. Ik zal mijn best eens doen. De afgelopen 3,5 maand zijn het best samen te vatten in een ‘pffff wat veel reizen!’. ‘Maar Anna,’ zul je zeggen, ‘was het dat daarvoor niet ook al?’ Goed punt. Maar nu was het anders. Ja echt. Geen wekenlange avonturen in het wilde-USA-westen met kamperen, cactussen, ratelslangen en veldobservaties, of ploeteren in het arctische klimaat van Spitsbergen. Neen. Dichter bij huis. Het begon er mee dat ik in september en oktober een vak aan de TU in Delft volgde. Uiteraard was dit vak niet fulltime en kort en compact, maar juist uitgesmeerd over 2 maanden, en was er in Oslo ook het eea aan verplichtingen op de universiteit. Handig is anders. Dus vloog ik een aantal keer op en neer. Efficient? Mwah. Vermoeiend? Best wel. Eigen keuze? Volledig. Cursus in Delft interessant? Ja! Heb je er ook echt wat aan? Jazeker! Veel vrienden en familie in NL gezien? Ook best. Al waren de meeste Delft-colleges in de avonduren, dus dat limiteerde de mogelijkheden nogal. Maar al met al genoeg kansen om ‘eens wat extra’s’ in NL te doen: ouderwets potje hockeyen met het team van Malou, een heuze schnabbel met het geliefde Van Yperenkwartet, een cd-release van band Fuse met daarin oud-klasgenoot Daniel, een iniminibeetje helpen klussen in het nieuwe (KOOP!)huis van m'n zusje, lunchen met oud-collega’s, een avondje trioën met drie Anna’s (dit laat ik aan jullie verbeelding over), etcetc. Gelukkig was er geen zwart gat na de cursus in Delft maar mocht ik voor het eerst mijn voorlopige resultaten presenteren bij ‘Det Norske Oljeselskap’, (recent weer van naam veranderd en nu Aker BP, maar kort samgevat een middelgroot olie-bedrijf met activiteiten in exploratie, development en productie), oftewel: klotsende oksels! Want de focus lag op mijn veldactiviteiten van afgelopen zomer, maar door al dat Spitsbergen-en-Delft-gedoe had ik mezelf nog weinig tijd gegund om dat nou eens op een rijtje te zetten. Een lang (en saai) verhaal kort: het ging prima. Hetzelfde mocht ik doen bij een meeting voor sponsors in Stavanger (het geld voor mijn veldwerk is afkomstig van allerlei olie-bobo’s). Ook hier weer hetzelfde patroon. Stress. Klotsende oksels. Maar nergens voor nodig:). Dit brengt ons half november. Was er dan eindelijk tijd om eens het eea op te gaan schrijven? Papers van hooggeleerden professoren te lezen? Neen. Op aanraden van mijn supervisor ging ik nog even een weekje naar de UK voor een zogenaamde ‘veldwerk-cursus’ waar ik ook weer een aantal studiepunten voor kon halen. Het niveau van de cursus bleek niet zo hoog (of ben ik soms zelf inmiddels vooruit gegaan...?) maar er waren genoeg geologisch interessante dingen te zien. Leuk detail: de bijna 60 jaar oude professor die de trip leidde had elke dag een harig vest met tijgerprint aan. Hilarisch. Het aantal uurtjes in de kroeg, lunch-pub, prive-bus en avonden lang tafelen lagen haast hoger dan de geo-uurtjes;) Hier heb ik een verslag over geschreven, en dan zijn mijn te behalen studiepunten In Tha Pocket!! Yesss. Ok. Behalve de verplichtte ethiek-cursus dan... Misschien in het voorjaar:).

Hierna dan eindelijk een week ‘niks’. Met daarin wel alweer het laatste-van-een-reeks werkcolleges waarvoor ik samen met een andere PhD verantwoordelijk ben voor het reilen en zeilen omtrent de oefeningen. Oefeningen uitzoeken, aanpassen, printen, uitdelen, in goede banen lijden en ‘upwrappen’ aan het eind van het werkcollege. Juf Anna. Bij het nakijken van het een en ander had ik naast uiterst-scherp-geformuleerde-en-kritische-opmerkingen uiteraard ook een paar enthousiaste krullen uitgedeeld. Want waarom niet belonen als de studenten goed hun werk doen? Mijn nakijkwerk bleek toch wat vragen op te leveren: de studenten bleken prima uit de voeten te kunnen met mijn opmerkingen, maar die gekke tekens in de kantlijn begrepen ze niks van....

Eind november kwam ik de dagen door met het voorbereiden – en gaan naar – Aberdeen, alwaar een meeting met John Holbrook (mijn co-begeleider uit Texas. Professor. Waanzinnig goede geoloog. Maar naarmate er meer informatie doorsijpelt over zijn politieke voorkeuren en type verjaardagscadeaus aan zijn 19-jarige zoon, is hij in ieder geval bij Kees sterk in achting gedaald...), Ivar (begeleider Oslo) en nog een zooitje Profs, Postdocs en PhDs op het programma stond. Weer klutsende oksels. Maar weer nergens voor nodig. Bij thuiskomst van dit geo-feest was daar mijn zusje in Oslo. Hiephoooooi. Ja. Een terecht hiephoi want er hingen alvast slingers! De ‘dertig-wel-zo-prettig’ (of ‘dirty-thirty’ zoals iemand schreef) stond om de hoek te wachten. Maar eerst zouden we een weekend ontspannen. Dus uitslapen, door de stad slenteren, koffie drinken, uit eten (rendier en eland), en met een treintje het bos in voor een flinke portie Noorse buitenlucht. Net als vorige jaar was dit weekend weer een goede basis voor sint-gedichten vol met inside-jokes een week later. Deze Sint had het een week later toch ietsje zwaarder dan normaal, vanwege het feestje de avond ervoor: een geslaagde meet&greet voor family-VIPS (eerste keer!) en van heinde en verre was er heel wat jongelui afgereisd naar een kroeg in Utrecht om mijn 30+ feestje te vieren, jeeeeej! Een topavond, en met dank aan de geologisch-verantwoorde serie aan superletzen ook de dag erna niet moeilijk te vergeten. In combinatie met een weer nostalgische sint-editie (met borstplaat volgens wijlen-oma’s recept, en de altijd aanwezig uitspattingen van de rijm-en-zing-piet) een geslaagd weekend. Met speciale dank aan bed&breakfast Laura en The G-master: altijd fijn om na een feestje niet onder de brug te hoeven slapen.

Inmiddels is het ski-seizoen in Noorwegen ook reeds geopend. Een weekendje Beitostølen (3,5 uur rijden van Oslo) samen met mede-PhD’s Valentin en Heddi en Edwin, zorgde voor een mooi dagje ‘alpien skiën’ en een dagje ‘skiën’ (Nee. Niet hetzelfde. Zoals een jaar eerder beschreven is het uiterst belangrijk om vast te stellen welke vorm van skiën de Noor bedoelt mocht deze favoriete bezigheid ter spraken komen. Slecths en alleen ‘skiën’ betekent eigenlijk altijd ‘langlaufen’, waarin er nog weer verder onderscheid gemaakt kan worden tussen de ‘fjellski’ en de ‘loipeski’. Elke echte (?) vorm van skiën is oa topturskiën, randone skiën, alpine skiën, etc etc.) Onder leiding van voormalig-ski-instructeur Valentin sjeeste we de (beperkte: ook in Noorwegen is het te warm) heuvels af en met rasechte Noor Heddi gingen we een dag later langlaufen. De juiste wax is van cruciaal belang; temperatuur en oudheid van de sneeuw spelen een belangrijke rol. Maar wij hadden Heddi. Totdat ze een uur voor vertrek zei dat ze nog even de handleiding voor het waxen moest lezen....(hoe kán dat nou als echte Noor.....!;) Om een lang verhaal kort te maken: we maakten een fantastisch mooi ski-rondje maar wél inclusief 4x stoppen om de ski’s uit te doen, andere wax uit de tas te halen, handschoenen uit, waxen, het koud krijgen, muts op, verder waxen, wax opbergen, handschoenen aan, ski’s weer aan....pffff.... En maar genieten:)

Het donkere Noorwegen wordt nu ingeruild voor altijd-zonnig-NL en volgens traditie ook weer Lenk. Rest mij slechts nog een ‘god jul og godt nytt år!’ voor allen!