Zo. Weer een veldwerk-avontuur achter de rug. Dit keer geen vrieskou en kleumen bij t ochtendgloren met een doorgewinterde Noor als assistent, maar brandende zon en twee Texaanse kerels om te helpen met "meten is weten" (en in dit geval ook zweten)!

T begon allemaal op 9 mei met een vlucht naar Dallas (Texas) samen met supervisor Ivar. 1,5 dag en een heleboel miles verder kwamen we aan in Tucumcari (New Mexico), een stadje met veel vergane glorie sinds de snelweg was aangelegd en niet alleen maar de historische route 66 - die door t stadje gaat - de enige verbinding met andere steden vormden. Dit stadje zou de basis voor m'n veldwerk voor de komende 4 weken zijn (en waar veel van de locals ons zouden gaan herkennen). Al snel sloten John Holbrook (begeleider nummer 2 én de man die hier in de jaren 80 zijn PhD onderzoek deed en sindsdien niet meer was teruggekeerd) en zijn twee studenten Cody en Blake aan. Tijdens het eerste gezamenlijke ontbijt verbaasden deze laatste twee heren mij door een flinke portie hashbrowns (soort rösti), gebakken eieren met spek, gebakken worst en een stapeltje pannenkoeken tot op de laatste kruimel op te eten. Een grote koffie-to-go ging daarna mee de auto in. De Amerikaanse toon was gezet:). Een paar dagen later hadden wij genoeg introductie gehad, de seniors genoeg gesnoepreisd, en bleef ik achter met Blake en Cody. Het echte werk kon beginnen! Inmiddels waren we goede vrienden geworden met twee paleontologen (ja, van die mensen die de hele dag fossiele botjes afborstelen) en tevens leiders van 't Tucumcari Dinosaur museum én goed bekend met de vele boeren en landeigenaars. Handig! Want alles - maar dan ook alles - is hier privégrond dús moest ik officieel toegang krijgen voor ik aan m'n geologische veldwerk kon beginnen. Ivar en ik waren hier op ons eerste verkenningsritje al fijntjes mee in aanraking gekomen. Toen we ons op een openbare dirt road bevonden te midden van weilanden en aan beide kanten omgeven door hekken, kwam ons een boer achterop rijden die ons begroette met: "you'd better stay at this side of the fence, or I have to shoot you"...
Terug naar 't begin van 't echte veldwerk: via onze contacten van t museum kwamen we bij boer Tom uit, die ons wel op zijn land wilde laten. Sterker nog, hij wilde graag een paar uurtjes mee "geologie doen", maakte warme chocolademelk voor ons toen we nat geregend waren én hij stond erop dat we in zijn uiterst idyllisch cowboystyle-ingericht bunkhouse sliepen (ipv kamperen). Hier konden we wel een paar dagen blijven! Hier leerde ik ook de jongens beter kennen (ha, en zij ongetwijfeld mij ook..!). Beide hielden van een biertje en een glaasje whiskey. En regelmatig in dusdanige hoeveelheden dat ze de volgende ochtend hoofdpijn hadden. Over het algemeen merkte ik daar vrij weinig van, t is dat ze er zelf over begonnen. Ontbijt sloegen ze graag over (in het veld dan, als we in de stad ontbijten...nouja, zoals eerder beschreven), dat avondeten ook uit iets anders dan 300 gram vlees pp en een blik bonen kon bestaan, leek een grote verrassing voor ze en kamperen hadden ze een hekel aan (hadden ze toch vette pech want op een gegeven moment sliepen we toch echt een aantal dagen opeenvolgend in een tent;)). Aan gevoel voor humor echter geen gebrek. En Cody had zijn gitaar mee en kon echt goed spelen. Erg leuk! Ook vond hij een hoefijzer, wat uiteraard geluk brengt, en we kwamen dan ook geen ratelslang tegen (als we de locals moeten geloven echt uitzonderlijk) en het hoefijzer werd aan het eind dan ook plechtig aan mij overgedragen. Vooral de eerste 1,5 week waren de jongens erg gemotiveerd. Naarmate het eind dichterbij kwam, werd dit ietsje minder... Achja. Hun humor maakte erg veel goed. En niet getreurd, daar stond de volgende veldassistent alweer te wachten. En niemand minder dan Edwin. Die had van motivatie-problemen uiteraard totaal geen last (wat is er nou leuker dan dat raadselachtige onderzoek van je vriendin beter te leren begrijpen. Of zou het de vakantie zijn die hem daarna stond te wachten...;) en ontpopte zich in mum van tijd in een fantastische field-buddy. Geen enkele opmerking over te lange velddagen of slapen in een tentje en hij raakte nog net niet in extase bij het vinden van trace fossils... Al gaf hij uit zichzelf toe dat hij nu wel snapt waarom ik altijd zo moe thuiskom na een veldwerk, en waarom het een aantal weken duurt voor je data verzamelt hebt... Als klapper op de vuurpijl werden we uitgenodigd mee te eten bij de familie Trigg op de Trigg ranch: wij kampeerden hier in ons inimini ‘light is right’ tentje op hun gigantische (50,000 hectare, of voor de liefhebbers: bijna 74 duizend voetbalvelden groot) ranch om de stenen in hun achtertuin onder het geologisch licht te houden. De familie had hun jaarlijkse werk-week en er was dan ook een diner voor bijna 20 man klaargemaakt. De door Edwin meegebrachte hoeveelheid stroopwafels was hier uiteraard niet op berekend maar viel toch in goede aarde. Erg leuke avond! Behalve dan dat ze nog even vertelden dat 1 van hun ooit een beer in het huis op de ranch had aangetroffen....! Wij waren in de veronderstelling dat die daar niet voorkwamen. Zij blijkbaar ook. Maar eens in de tijd komen ze er toch eentje tegen... mogelijk ‘relocated bears’)(beren)...welja. Ik verstond gemakshalve maar even dat ze het over ‘relocated beers’(biertjes) hadden, slaapt een stuk lekkerder.

En toen zat het veldwerk er op 7 juni weer op! Ik vond het stukken interessanter dan vorige keer (november 2015) en vond mezelf regelmatig angstaanjagend nerderig-enthousiast door het veld aan t rennen.. Voor de liefhebbers hebben we een filmpje in elkaar gedraaid van de veldwerkweek met Edwin (voor 'special features' - en ook onze eerste avond vd daaropvolgende vakantie - zie het einde): https://www.dropbox.com/s/3cwwmaq6wiwt526/New%20Mexico%20Veldwerk.m4v?dl=0

Verder zagen we een coyote, veel gekke vlieg-beesten, een vogel die een dinosaur-geluid maakte, een onzichtbaar beest dat klonk als een puppy maar het toch echt niet was, koeien, paarden, cowboys, schildpadden (ja heus, die leven dus niet alleen in de dierentuin) en een babyratelslang. Het lopen door prikkerige bosjes, balanceren langs cactussen (gegarandeerd een ‘dry needling’-effect mocht je er toch mee in aanraking komen), en verzengende hitte (ok, met uitzondering van de eerste week, toen werkten we regelmatig met jassen aan en mutsen op) en weinig schaduw, stenen meten, stenen proeven, stenen hakken, stenen samplen, vier weken lang, zeven dagen per week, zit er weer op! Weer een stapje dichter bij baanbrekende onderzoeksresultaten....:)

Nederland lijkt wel erg ver weg nu...

Inmiddels zitten de 9 dagen vakantie er ook weer op. Ik zal daar maar geen foto's plaatsen (t was echt ongelofeloos fantastisch mooi overal), wel kan ik iedereen Utah en Noord-West Mexico aanraden, mocht je in de buurt zijn:) Kamperen kan zelfs gratis, mocht je niet meer nodig hebben dan een wc. Of zelfs dat niet.

Nu 10 dagen werk (assisteren bij een veldcursus op master-niveau van de universiteit in Oslo) in Utah. 'Werk'. Werk.

Eind juni weer terug in Oslo.

Dagdagdag

Filmpje: https://www.dropbox.com/s/3cwwmaq6wiwt526/New%20Mexico%20Veldwerk.m4v?dl=0