Het aantal logees per keer neemt lineair toe: van een tweetal Van Ypers (Jo&Jo, en Cees en Heleen), ging het nu naar 3xVBMS-collega’s! Een bedje extra werd dus gespreid. Dit stoere 3-tal reisde op vrijdagavond na werk nog even naar Oslo, en op maandagochtend om 6.30 zaten ze alweer in het vliegtuig, klaar voor weer een nieuwe werkweek….respect! In het weekend werd er dan ook uitgeslapen, parkje bezoeken, koffietje drinken, boottochtje, wandelingetje langs Sognsvann (waar het gehalte friluftsliv weer erg hoog was, ondanks de schamele 8 graden werd er al flink op los ge-bbq-ed en struikelden we over de kampvuurtjes). Uiteraard lieten we ons niet kennen en gingen ook wij – met dikke jassen aan – op een terrasje een biertje drinken. We aten bij –inmiddels bijna onze favoriete;) – tapasbar en maakten een begin aan de eindeloze voorraad wijn & gin die door Mirella, Vincent en Imely waren meegesmokkeld. Geslaagd weekend!

Het weekend daarop leerden Edwin en ik het Noorse land en zijn klimaat weer wat beter kennen. De sneeuwschoenen lieten we netjes thuis, we hadden al in geen weken meer sneeuw gezien, en met een huurautootje reisden we af naar de Krim… eh… de Skrim om daar door rotsig landschap naar een hut te wandelen en een nachtje te slapen. Even buiten Oslo besef je je al snel dat de stad totaal niet representatief is voor het land, je moet er echt op uit, zoveel moois te ontdekken! De bossen, meren, dalen en heuvels strekken zich mijlenver uit. Na het parkeren van de auto en een klein uurtje wandelen wisten we zeker dat de stad niet representatief is; er lag steeds meer sneeuw en we wensten al snel dattoch diesneeuwschoenen bij ons hadden, zelfs ski’s waren van toepassing gekomen;)… Opgeven was natuurlijk geen optie, en na een mooi stuk afzien konden de sokken uitgewrongen worden en de schoenen te drogen worden gelegd in een fantastisch houten hutje wat we snel opstookten met kurkdroog hout dat binnen klaarlag. Edwin smolt wat sneeuw voor een warme maaltijd en kop thee en ok, vooruit, het meegesjouwde biertje ging ook snel nog even op (anders zou je het ook maar weer mee terug moeten sjouwen), en toen waren we – vooral ik – zo moe van het hele gebeuren dat we al snel in onze slaapzakken kropen. De volgende ochtend was de omgeving nog witter. De stilte van verse sneeuw oorverdovend. Niemand. Zelfs geen beesten gezien. We hezen ons in onze regenpakken, mutsen en handschoenen en begonnen aan de terugweg. We wandelden continue door een kerstkaart (half april!!) en de terugtocht werd nog weer een stukje zwaarder dan de heentocht. In zo’n witte wereld is het wandelpad natuurlijk niet te zien, we waren dan ook blij met onze offline wandelkaart inclusief GPS. Alsnog was het een zoektocht, en bewoog het stipje maar ernstig traag over de kaart. M’n zeurende enkel werd vakkundig de mond gesnoerd. Onze overleg- en samen-beslissingen-nemen-skills werden weer opgepoetst en alles bij elkaar was het weer een avontuur wat we niet hadden willen missen! Een afsluiting in een leuk eetcafeetje was ruimschoots verdiend!

Om de lineaire vergelijking weer op te pakken: een weekendje later vloog er 4x Van Lieflandlaan naar Oslo, het studentenhuis waar ik meer dan 6 jaar gewoond heb, bepakt en bezakt met Nederlands lekkers en oranje outfits: koningsnacht werd hier op zaterdag 22 april in Bar Amsterdam gevierd, en konden we natuurlijk niet overslaan. Maar eerst nog wat cultuur snuiven, ja…daar was niet onderuit te komen;) het Vikingschipmuseum en NorskFolkemuseum kunnen we nu ook aan ons lijstje toevoegen, vooral het laatste is zeker een aanrader. Ook hebben we ons dan eindelijk gewaagd aan de 15 kilo wit-vis die al een aantal maanden in onze vriezer lag. Zeer waarschijnlijk zelf gevangen door de eigenaar die ons met klem verzocht had er een deel van soldaat te maken. Met dank aan vooral Gideon en Kim, transformeerde de griezelig uitziende bevroren klomp vis in een heerlijk maaltje Noorse Skrei (overduidelijk. Gebaseerd op textuur, kleur en wat-al-niet-meer..). Bar Amsterdam dacht dat Gideon geen 24 was (je zou hem eens moeten zien…duidelijk 30+ ;)) en toen ook Kim nog probeerde binnen te komen zonder ID was de Noorse maat vol. Nei.Nei.Nei. Dus dropen we weer af en eindigden we met onze wangen vol met hollandse vlaggetjes en onze extravagant oranje outfit in een andere kroeg. Volgend jaar in de herkansing;) Ook dit weekend was weer veels te kort.

De week die volgde zorgde weer voor wat klassieke – onnodige – stress momentjes; mijn presentatie over 'desert rivers as an indicator for Quaternary climate change' rolde er soepeltjes uit en werd positief ontvangen! En dat zonder het maken van de grap (al zeg ik het zelf,hij is echt hi-la-risch) 'if I were a river, I would never choose a desert to flow through…' (Hilarisch. Toch? Of misschien moet je hier geoloog voor zijn... ) Nadat alle PhD studenten braaf aan hun presentatie-plicht hadden voldaan volgden een mooi avondje in de kroeg om te vieren dat we hier ook weer vanaf waren…! Ik vrees dat ik niet de enige was die zich de volgende dag wat slechter voelde, goede kans dat mijn bankrekening er ook last van had (ik heb maar nog niet gekeken…)

En vanaf as maandag begint er weer een veldwerk-avontuur. Samen met supervisor Ivar vlieg ik naar New Mexico, daar haakt co-advisor en geoloog John Holbrook en twee van zijn studenten bij ons aan. Na een aantal dagen introductie door John, gaan de seniors weer naar huis, en mag ik samen met de twee studenten door blijven scheppen. De voorspelde temperaturen liggen zo rond de 30 graden, een anti-snake-kit zal elke dag mee het veld in gaan.Het takenpakket van de studenten zal bestaan uit het opmeten van steenlagen, het checken van de korelgrootte van de zandstenen, de laterale veranderingen traceren, foto’s maken, samples nemen en labelen, (en ik teken ondertussen de sedimentaire structuren in een log, en voeg daar alle andere informatie aan toe) tot het alvast terug gaan naar het kamp en de pannen op het vuur zetten. Ben benieuwd! Daarna begint het grote feest pas echt: de twee studenten gaan weer terug naar Dallas, en Edwin vliegt in. Ook hij zal me dan een week gaan helpen in het veld. Een uitgelezen kans om hem te laten zien dat ik niet alleen maar bruin zit te worden op een steen in de zon, maar dat er daadwerkelijk gewerkt moet worden en lange dagen worden gemaakt;) Daarna hebben we een week de tijd om vakantie te vieren en ons van New Mexico naar Utah te bewegen. Hoe tof! We leven dan inmiddels half juni, en wat er dan gaat gebeuren… lezen jullie kijkbuiskinders in de volgende update:P

Inmiddels heeft Oslo alweer 2 uur meer daglicht dan NL. De bomen lopen hier nu eindelijk ook uit, het kwik tikt dit weekend ook braaf de 20 graden aan. We bbq-en aan de fjord, zitten op het dakterras en zijn erg tevreden met al wat ons toelacht (toch Edwin?). En oja, dan mocht ik vorige weekend ook nog even me tour-skiën met supervisor Ivar en zijn vrienden. Hop, de vellen onder de (geleende) ski's en de gaustatoppen op (1800 m). Geheel volgens veiligheids-protocolen ook de lawinepieper en schep mee. Dat ik de weg naar beneden aanhaakten bij het gezin met kinderen van 7 en 10 en niet Ivar en zijn stoere vrienden die ergens van een richeltje afgingen, deed niks af aan mijn toffe nieuwe ervaring!