De dagen zijn geteld. Althans, vanaf dat ik op 31 augustus naar Oslo vloog - een 4-jarig avontuur tegemoet- tot aan dat ik gisteravond weer landde in Oslo. Omennabij ruim 75 dagen, waarvan slechts ca 20 in Oslo zelf. Ik verheug me dus op een weekendje "Josine in Oslo" eind november, dit zal me ertoe dwingen eindelijk eens de stad te gaan bekijken;) het eerste dipje kan ik ook afvinken,maar daar tegenover staan weer een heleboeel mooie nieuwe avonturen.

Het dipje. De week met vierdejaarsstudenten (10 stuks) en 4 professoren naar de Spaanse Pyreneeën. Waar ik ontzettend overal tussenin viel. Ik hoorde niet bij de studenten (die overigens vooral Noors praten) en ook niet bij de professoren, die ik vaak niet kon volgen in hun discussies. En die ook vaak naar het Noors overschakelden. Ik had niet echt een duidelijk taak, behalve het eventuele vragen beantwoorden en zorgen dat ik alle locaties waar we naartoe gingen in me opnam, zodat ik een volgend jaar meer kan assisteren. Dus ik voelde me nogal verloren. En onzeker over wat ik nog eigenlijk bij te dragen had... Tja. Dat was even een minder weekje.

Hierna was er een kleine week "niks bijzonders", waarin ik me in Oslo voorbereidde op m'n volgende avontuur, en een weekend in NL was. Genieten om met zusje door Utrecht te slenteren, een ouderwets hapje eten&giechelen met Laura, Kim en Malou, en een fantastisch avondmaal in Hilversum inclusief wandeling over de hei. Ow en natuurlijk niet te vergeten: ik werd ongelofelijk in de watten gelegd door Edwin:). Wat heerlijk om een paar dagen even geen prestatie-druk te voelen en lekker bij te kletsen in m'n eigen taal en met mensen die ik al 100 jaar ken! Dat ik op maandagochtend om 04 uur m'n bed uit moest voor m'n vlucht terug naar Oslo om 07 uur, die ik vervolgens bijna miste omdat "de trein (naar Schiphol) niet verder reed ivm een persoon met een vuurwapen aan boord", had ik er graag voor over.(dat gedeelte met het vuurwapen had overigens best achterwegen gelaten mogen worden)

En toen m'n eerste echte eigenste PhD-veldwerk. 3 weken lang. Colorado en New Mexico. Ik en m'n "assistent", die ik tot dan toe pas vijf minuten had gezien. Voornamelijk kamperen, met een waarschuwing voor ratelslangen, beren en mountain lions. Tja. Op m'n lijf geschreven;) met al dat laatste dierlijke gebeuren viel t erg mee. Gelukkig. De laatste twee zijn bang voor mensen. En ratelslangen houden niet van temperaturen onder de 25 graden. De "assistent" (fridtjof, 25 jaar, Noors, en master student geologie) bleek een aardige jongen, die een winter overwinteren op Spitsbergen op z'n CV had, die me leerde hoe ik een vuurtje moest bouwen als ik maar 1 lucifer had, maar evengoed weinig richtingsgevoel bleek te hebben, en doorgaans net een beetje te hard rondreed in onze 4wD (die we tot DirtyDolly hadden gedoopt); we zaten dan ook binnen de kortste keren vast in de modder, al had dit makkelijk vermeden kunnen worden.. (Een onnodige toevoeging: mij was dat dus echt nooooooit overkomen;)) Ach, we kwamen er ook weer uit. Ik heb nog nooit iemand zo vals met liedjes horen meefluiten en mensen die we tegen kwamen (boeren, paar studenten aan t begin van de trip, en bediening in ontbijt/avondeetgelegenheden of supermarkt) waren altijd gecharmeerd van z'n Noorwegen- en Spitsbergen verhalen. Oftewel, t had vele malen erger gekund;)

Hoe werkt dat nou, zo'n veldwerk? Ik had gepubliceerde papers met locaties en beschrijving van eerder werk. Hier kon ik naar toe om mn 'referentie-kennis' op te bouwen. Vervolgens wilde ik naar nieuwe plekken. Een geologische kaart geeft dan inzicht in waar mogelijk de stenen zitten die voor mij interessant zijn. Toegang hiertoe wordt bemoeilijk doordat de meeste grond niet "public land" maar "private land" is. Op zoek dus naar de eigenaar om toestemming te vragen. Dit resulteerde een flink aantal keren in urenlang over stoffige wegen rijden, op gesloten hekken stuiten, en zonder resultaat terugkeren. Of we vonden 'eigenaren' die t land van de staat bleken te leasen, en dan moesten we eerst bij 'de staat' toestemming vragen. Ook dit werkte meestal niet. Gelukkig hebben we aan t eind vd trip een paar fantastisch boeren ontmoet, (een stel van 70+ en een ander stel van 83 en 92), die ons op hun land lieten. We mochten er kamperen, en werken, in ruil voor een beetje familie-geschiedenis aanhoren en hun stenencollectie bekijken:). Best vermakelijk. En als we dan eenmaal toegang hadden, dan gingen we opzoek naar de meest geschikte plek om te "loggen"; karakteristieken van de stenen opschrijven. De stenen moeten er dan goed uit zien (geen verweerd oppervlak) en de boel moet niet te stijl zijn zodat we er beetje normaal kunnen rondlopen. Naast dit loggen keek ik ook naar de laterale veranderingen, op de locatie zelf, en tussen de verschillende locaties. We zijn in ca 5 canyons geweest (het gebied in Colorado heet de 'great plains', niet voor niets; t is overal megavlak, en de stenen zijn dan ook alleen te vinden in de canyons), en t wordt nog een puzzel ze aan elkaar te knopen.

En owja, t weer. Het Nederlandse favoriete onderwerp. Nou, koud en nat, de eerste week dan. S nachts ondert vriespunt. Leuk hoor, kamperen;) Blauwbekken bij je ontbijtje net na zonsopkomst (6 uur), en als we dan terugkwamen uit t veld (1630 a 1700 uur) was t binnen de kortste keren weer koud en donker. Dit laatste veranderde uiteraard niet, maar de temperaturen werden stukken beter in de tweede week. We reden wel weer met sneeuw terug naar Denver vliegveld, volgend jaar misschien een weekje eerder gaan... De samenvatting: een heus avontuur, fantastische ervaring!

Lufthansa cancelde nog even ons ticket, dus vlogen we via IJsland terug. Wederom had ik een weekendje NL er aan vast geplakt, wat dit keer inhield dat ik weer met ouders en zusje (allemaal afgereisd naar Schiphol), een aantal lieve vriendinnetjes en Edwin kon bijkletsen. Een klein fietstochtje langs de hollandse dijken deed me ook weer erg goed.

En dan nog even de traditie van het afsluiten met onze woon-status: deze twee weken passen we op Fiepje en Toki. Ja heus. Twee hele bangige katjes, maar wel lief, die wonen in het apartement van Anne, en NL-se meid die een postdoc doet in Oslo. Zijzelf is deze weken op veldwerk. En dan daarna.... tromgeroffel.... hebben we een appartement, tot en met eind juni! Eindelijk geen koffers meer slepen. En nog op een prima locatie ook.Dat wordt alleen maar thuisblijven;)

T was hier vandaag in Oslo 2 graden, met strakblauwe lucht. Voor morgen voorspellen ze natte sneeuw. En om 16.15 uur is het donker.

Even geen grote reizenmeer op de planning. Terug naar de kantoorbaan:)

Veel liefs,

Anna