Jawel, Spitsbergen INTHAPOCKET!Wayooooh!Wat een belevenis. En overleefd, zelfs dat. Als ik desafetytraining mag geloven, dan was er een serieuze kans op een heel andere uitkomst. Als het niet een hongerige ijsbeer was, dan werd het rubberbootje wel lek geprikt door een walrus, of zat er een ziekmakend virus in het bergwater, of kon je rabiës oplopen van de poolvossen…Levensgevaarlijk dus.Daarom was er inderdaad eensafetytraining nodig bij aankomst. Tezamen met de andere studenten die dezelfde cursus (sequencestratigraphy) gingen volgen. Een uur in het klaslokaal, daarna naar deshootingrange om te leren omgaan met een geweer (eenRugercal.30-06, voor de kenners. Voor de niet-kenners:eengroooootgeweer. En zwaar;)), een wapen waarvan de kogel tot een afstand van 5 kilometer dodelijk kan zijn... We leerden ookwatwel/niette doen bij het zien van een ijsbeer. Niet onbelangrijk, want de ijsbeer is het enige zoogdier datactief op mensen jaagt als het honger heeft. Ook gingen we nog even badderen in de fjord in een overlevingspak. Dit zorgt ervoor dat je droog en warm blijft, en blijft drijven. We zoudennamelijk tijdens de cursus 9 dagen met een schip door de wateren van Spitsbergen trekken, en elke dag met kleine rubberbootjes op verschillende plekken aan land gaan. Hoe dan te reageren bij een ongewenste plons in het ijskoude water en eventueel samen een soort drijvend vlot te maken, was een belangrijke vaardigheid…. Na dezesafetytraining waren we klaar voor het trotseren van aanstaande arctische avonturen. Er volgde eerst nog enkele langecollegedagen, ook gedurende hetweekend, en een presentatieronde (yes, mijn favoriet). Daarnahophopde boot op,alwaareenheuzecrew elke dag eten voor ons klaarmaakte, en de stuurmannen ervoor zorgden dat we elke ochtend weer op een nieuwe plek met andere rotsformaties wakker werden. Deze 9 dagen waren pittig.Na een ontbijt om 07.30 hesen we onszelf in de oranje overlevingspakken en moest elke groepje van3de benodigde ‘attributen’ verzamelen: een geweer en eenflaregun (hier komt alleen een soort vuurwerk uit, fijn als je de beer wilt afschrikken maar niet perse wilt neerschieten) en een radio om onderling en met de boot te kunnen communiceren. Daarna per6het rubberbootje in en naar de wal. Overdag werkten we dus in groepjes van 3, soms steile hellingen, soms niet, soms koud en winderig, soms niet, maar in ieder geval tot een uurtje of 17. Dan weer in het overlevingspak hijsen, terug met het rubberbootje, avondeten, en presentaties voorbereiden. Want elke avond moest het werk van die dag gepresenteerd worden. Al met al een leerzaam weekje! Bij terugkomst nog 5 dagen de tijd om een verslag te schrijven en ons voor te bereiden op het tentamen. Mijn groepje bestond uit eenveeeeeeel-te-relaxte-braziliaan(die als stopwoordje 'kind of' had en dus altijd vaag was. Zijn niveau van schrijven was echt schrikbarend slecht. Je moest er op z'n minst eenbraziliaansaccentbij denken, en dan nog was het absoluut geen master-niveau) en een zeer aardige Noorse meid, maar wel netbachelor-af, dus ook nog vrij 'jong' in haar academische vaardigheden.Anyway… na 3 dagen was hetraportaf, toen nog 2 dagen om voor het tentamen te leren. En alsPhD-studentvan Oslo moet je minstens een 8 halen, anders telt het vak niet…Zo fijn.Nu achwachten of dat inderdaad gelukt is...

Nog een beetje meer overLongyearbyen(hoofdstad) en omgeving. Eenpoepdorpje. Met meer sneeuwscooters dan inwoners. Maar ook met meerdere buitensportwinkels, een supermarkt, fitnesscentrum en behoorlijk aantal bars en restaurants. Want tja, wat anders te doen dan een biertje drinken met je vrinden als het buiten niet meer licht wordt (oktober-maart)... Je zou bijna vergeten dat jever vervanallesvandaan boven de poolcirkel bivakkeert. Totdat op een dag de supermarkt half leeg was: wegens slecht weer hadden een aantal vliegtuigen niet kunnen landen dus was er ook geen nieuwe voorraad… En daarnaast: zonder geweer mag je je alleen 'binnende ring' (die er eigenlijk niet is,maargoed, maakt even niet uit) bewegen. Wil je het dorp uit, dan moet je een geweer mee. Deze word je geacht altijd–zichtbaar-ongeladen bij je te dragen en alleen te laden mocht je een ijsbeer spotten. Daarnaast is er ook een groot aantal ijsberen met GPS, deze worden dagelijks in de gaten gehouden door desoort-van-burgermeester('sysselmann'in hetNoors). Tijdens mijn 4 weken verblijf was er eenmoeder-ijsbeermet jong aan de overkant van de fjord, dus relatief dichtbij. Deburgermeesteronderneemt dan actie, stapt in de helikopter en jaagt de beer weg. Echter, ze kwam gewoon weer terug, dus de actie werd herhaald (in het dorp hebben allelocalsdaar dan een mening over, en weten het uiteraard beter: "de beer had al lang overgeplaatst moeten worden"– ja, dan spuiten ze haar plat, wordt ze de helikopter ingeschoven en flink ver weg weer gedropt). De timing van de herhaling van deze actie kwam mij niet zo goed uit. Na het tentamen zou ik namelijk nog een veldwerkje doen,semi-gerelateerdaan mijn PhD (voor vragen over de inhoudelijke relevantie hiervan: jullie weten me te vinden:) enzoudenwe nog wat rotsen bekijken en een nachtje in eencabinovernachten. Ditallesop een plek 'omde hoek' van dedorps-fjord, oftewel, precies waar zemama-ijsbeernaartoe hadden gejaagd. Dus, we hadden ons helemaal klaar gemaakt voor vertrek (genoeg voedsel ingeslagen, slaapzakken, kookspullen, firstaidkit, geweer en ammunitie, satelliet telefoon, transport per boot geregeld,pfffff….), en melden ons in de ochtend bij de universiteit, gaat het feest niet door! De ijsbeer bevond zich namelijk te dicht in de buurt van decabinen de universiteit wil uiteraard geen enkel risiconemen. De volgende dag ons weer helemaal klaar voor vertrek gemaakt, want ja, alsde ijsbeervergenoeg gelopen had, zouden we binnen een half uur per boot vertrekken.Helaas….eenlaatsteGPS-updatewees uit dat mevrouw met haar zachte witte gat precies op onze stenen lag!Tja.Einde oefening.En een realistische introductie in het plannen (en uitvoeren) van veldwerk in deArctic….

Het eerste PhD jaar zit er nu officieel op! Vorig jaar 31 augustus was de eerste officiële werkdag. Veel mensen leren kennen, veel geleerd, nog geen artikelgepubliceerd(nog niet eens begonnen met schrijven, maar dat schijnt normaal te zijn in 'hetvakgebiedderveld-geologen') en welgeteld 24 weken in het buitenland geweest (ok, vooruit, inclusief bijna 5 weken vakantie). Dit laatste absoluut geen slechte score! Maarwellichtook een goed excuus voor mijn huidige gebrekkige beheersing van de Noorse taal... ;)Nu wel een beetjereis-moe. Maar...... ik heb me weten in te schrijven voor een cursus in Delft voor de aankomende maanden september en oktober, maar er zijn ook dingen in Oslo te doen, dus het op en neer pendelen (en nog even geen vast appartement hebben) gaat nog even door.. Ach, stilzitten kan ik later nog;)