Tijd voor een update! Want het is alweer maanden geleden dat ik wat geschreven heb. Dat maakt het makkelijk want sinds de vorige keer schrijven (begin april?), is mijn PhD leventje eigenlijk samen te vatten in drie gebeurtenissen: een veldwerk van 4 weken in de VS, 't insturen van mijn eerste artikel naar een wetenschappelijk tijdschrift, en ('t begin van) maar liefst twee maanden vakantie (waarvan 1 maand onbetaald verlof).

Het veldwerk was de laatste keer en (daardoor?) een klassiekertje. Het was wederom in New Mexico, de derde keer naar min of meer dezelfde plek. Samen met een allereerst veldwerk in Colorado in 2015 maakt dit een totaal van vier veldwerken voor mijn eigen onderzoek. En dat gaat het blijven. De PhD loopt over ruim een jaar op zijn einde (1 oktober 2019) en er is nu dus echt genoeg data verzameld. Het stroomgebied van de 99 miljoen jaar oude rivier (in Colorado) tot aan de uitmonding (in New Mexico) in de zee die gedurende het eind van het dino-tijdperk Noord Amerika in tweeën deelde heb ik onderzocht en in kaart gebracht. Het eind is in zicht!

Ja, helaas, óók het eind van de mooie veldwerkavonturen. Het begin van ‘slechts het schrijven’ is nog wat rest. Deze keer vloog ik in mijn eentje naar Denver en reed langs de ooit-geweesde-oevers-van-deze-99-miljoen-jaar-oude-rivier naar New Mexico, een sedimenteel (ha, een woordgrap! Sentimenteel natuurlijk. Maar ik doe sedimentologie...) ritje. Vervolgens had ik 3 dagen om alvast hallo te zeggen bij ‘jan en alleman in Tucumcari’. Om even het geheugen op te frissen; Tucumcari is onze ‘basis’ voor deze veldwerken, het enige stadje in een gebied van ca 75 km waarin ik onderzoek doe. Alle grond is privébezit, dus we hebben toestemming van de boeren nodig. Dit betekent: socializing! Ook wel ‘geopolitics’ of beter nog ‘social labour’ als het betekent dat je uren geklets over familiegeschiedenissen, pijlpunt-verzamelingen of niet-meer-bestaande-schoolgebouwen-en-postkantoren moet aanhoren. De vorige 2 veldwerk-edities hadden ons al geleerd hoe belangrijk en tijdrovend dit is. Dit jaar besloot ik daar de eerste 3 dagen voor uit te trekken om dit alvast in gang te zetten. Veldwerk-editie 1 hadden we al een band opgebouwd met boer Tom en dit was voortgezet en verbeterd tijdens editie 2 waar we ook zijn familie leerde kennen (zie blog “Jalapeno’s, wraps en Daisy Duke”). Editie 3 was wederom een bevestiging in hoe belangrijk al deze contacten kunnen zijn. Een voorbeeld: we wilden graag bij boer Humpreys op zijn land wat werk doen. Tijdens editie 1 (in 2016) was boer Humpreys weinig enthousiast geweest en had hij ons een halve dag gegeven om op zijn land te werken. Van “later nog eens terugkomen” wilde hij op dat moment niks weten. Hij bezit een gebied ter grootte van bijna 40 km2, dus zo’n half dagje is vrij kort. Nu, tijdens veldwerk-editie 3 waren we bij de broer van boer Tom langsgegaan en lieten we vallen dat we hoopten nog bij boer Humpreys wat geologische data te verzamelen. Ik had boer Humpreys al twee keer gebeld, voicemail ingesproken, maar niks terug gehoord. “Ah....Bill Humpreys! Maar daarmee heb ik in de klas gezeten! Doe hem vooral de hartelijke groeten en zeg hem dat je regelmatig bij ons langskomt” riep de broer van boer Tom. Hee dat kwam goed uit! Dus zo geschiedde; nog een voicemail bericht later waarin ik nonchalant deze connectie noemde, werd snel beantwoord door een telefoontje van mister Humpreys die uiteindelijk een ontzettend hartelijke man bleek te zijn. We brachten ook weer veel tijd door bij boer Tom op zijn land, een plek die op de kaart vermeld staat als ‘Apache Canyon’. Aangezien we nu alweer drie jaar op rij – op zijn aandringen – in zijn bunkhouse slapen (meer hierover in blog “Veldwerk 2.0”) noemt hij het gekscherend Apache Canyon Resort. Of je vroeg wilt boeken want ’t loopt storm met de reserveringsaanvragen. Vorig jaar stuurden we hem post, ter attentie van ‘Apache Canyon Resort & Spa’. De postbode had op de enveloppe erbij geschreven dat hij ook graag een nachtje boekt;)

Afijn, voor dat dit een heel lang en gedetailleerd verhaal wordt: t veldwerk was een succes, met velerlei nieuwe vondsten, goed weer en een gezellige veldwerkgenoot. We werden weer uiterst aardig door al onze lokale contacten ontvangen en leerden nog vele nieuwe kennen. ‘t Blijft bijzonder om op dit afgelegen stukje van onze planeet waar ik anders nooit zou komen zulke aardige mensen te hebben leren kennen en een kijkje in hun (cowboy-)leven te hebben gekregen. Een plek waar als de koeien gelukkig zijn, de mensen zelf gelukkig zijn. Waar de dichtstbijzijnde buren soms een half uur rijden verderop maar iedereen elkaar kent en helpt. Waar ‘t weer en de seizoenen ‘t ritme van hun leven bepaalt, en familie en christendom samen ‘t fundament vormen voor hun sociale kringen en opvattingen. ‘t Was soms pittig, velen wilde ons “hun nieuwe schuur of windmolen laten zien”, of “voorstellen aan hun vrouw” terwijl je net na een 12 urige werkdag hongerig op weg naar huis was, maar zo hoor en leer je ook nog eens wat (‘t een nuttiger dan ‘t ander). Ik kan nog uren meer vertellen, over ratelslangen, wapenbezit- en gebruik, zandsteen, dino pootafdrukken, ‘t nieuwe paard van boer Tom, etc, maar de geïnteresseerden kunnen eens langskomen in Oslo, dan vertel ik graag meer, of hier een korte indruk krijgen (filmpje): https://www.dropbox.com/s/87wo417xwtmr2d7/IMG_1851.MP4?dl=0

En dan over het ingestuurde artikel: het insturen zelf biedt 0,0 garantie, dus nu is het afwachten of het door de strenge keuring van vak-experts heen komt. Na insturen zijn er vier opties: 1) ‘t wordt afgekeurd. Je mag het dan niet opnieuw insturen 2) kleine veranderingen 3) grote veranderingen 4) geaccepteerd zonder nodige veranderingen. Dit laatste is zeer zeldzaam. Optie 2 en 3 veel voorkomend. Dus daar hopen we dan maar op. Ik zou dan eerst de aangegeven aanpassingen moeten maken, dan moeten de co-auteurs hier “ja en amen” opzeggen (of er hun plasje over doen), en dan stuur ik ‘t weer opnieuw in. En dan weer wachten. Al met al kan dit proces maanden duren... Voor de nieuwsgierigen onder ons een tipje van de sluier: de huidige versie heeft als aanlokkelijke titel “Coalesced delta front sheet-like sandstones from highly avulsive distributary channels: the low-accommodation Mesa Rica Sandstone (New Mexico, USA)”. (als ’t goed is, heeft de inhoud iets minder spelling- en interpunctie fouten dan dit stukje tekst..)

En dan nu vakantie. Maar liefst twee maanden. De PhD deadline is zoals genoemd 1 oktober 2019, dus volgende zomer wordt ‘t stressen. Aangezien ik zo ontzettend geniet van vakantie (iemand die dit herkent?) leek ‘t mij wel verstandig om ‘t geanticipeerde gebrek aan vakantie in zomer 2019 nu vast te compenseren. En waarom eigenlijk niet extra lang en een maand ook onbetaald? Na wat wikken en wegen, en overleg over de timing met mijn begeleider, hebben we vrij van eind juli tot en met eind september en blijven we voornamelijk in Noorwegen. Een eerste avontuur is reeds achter de rug: 187 km hiken met tentje en ons eigen eten in de tas voor twee weken (denk daar nog maar eens over na als je straks je boodschappen voor een week in je karretje hebt liggen) over de rotsige wandelpaden van Zuidwest Noorwegen. Fantastisch.

Wordt vervolgd!